Кніга выслоўяў Саламонавых, разьдзел 20 Выслоўі, раз 20
Віно - глумлівае, сікера - шалёная; і кожны, хто захапляецца імі, неразумны.
Пагроза царовая - нібы рык ільва: хто дражніць яго, той грэшыць супроць самога сябе.
Гонар чалавеку - ухіліцца ад свары; а хто любіць сварыцца - неразумны.
Гультай зімою не арэ; жабруе летам - і няма нічога.
Помыслы ў сэрцы ў чалавека - глыбокія воды, але чалавек разумны вычэрпвае іх.
Многія хваляць чалавека за мілажальнасьць, а хто знойдзе чалавека надзейнага?
Праведнік ходзіць у сваёй беспахібнасьці: шчасныя дзеці ягоныя пасьля яго!
Цар, які сядзіць на троне правасудзьдзя, разганяе вачыма сваімі ўсё ліхое.
Хто можа сказаць: «я ачысьціў сэрца сваё, я чысты ад грэху майго?»
Дваякія шалі, дваякая мера, і тое і другое - агідныя Госпаду.
Можна пазнаць нават падлетка па занятках ягоных: ці чыстыя і ці правільныя ўчынкі ягоныя?
Вуха, якое чуе, і вока, якое бачыць - і тое і другое стварыў Гасподзь.
Ня любі спаць, каб табе не зьбяднець; расплюшчы вочы твае, і будзеш удосыць есьці хлеб.
«Дрэнна, дрэнна», кажа пакупнік; а як адыдзе - хваліцца.
Ёсьць золата і шмат жэмчугу, але найкаштоўнейшы посуд - вусны разумныя.
Вазьмі вопратку ягоную, бо ён паручыўся за чужога; за незнаёмага вазьмі зь яго заклад.
Салодкі чалавеку хлеб, набыты няпраўдаю; але пасьля - рот ягоны пяском напоўніцца.
Намеры набываюць пэўнасьць праз нараду, і пасьля нарады вядзі вайну.
Хто абгаворвае, той раскрывае таямніцы, і хто шырока разьзяўляе рот, з тым не вадзіся.
Хто ліхасловіць бацьку свайго і сваю маці, таго сьветач патухне сярод глыбокае цемры.
Спадчына, сьпешна захопленая напачатку, ня будзе дабраславёная пазьней.
Не кажы: «я адплачу табе за зло»; даверся Госпаду, і Ён ахавае цябе.
Агідныя Госпаду - дваякія гіры, і дваякія шалі - не дабро.
Ад Госпада кіруюцца крокі чалавека; а чалавеку як зьведаць дарогу сваю?
Сетка чалавеку - неадумна даваць зарок, і пасьля зароку - абдумваць.
Мудры цар расьцярушыць бязбожных і паверне на іх кола.
Сьветач Гасподні - дух чалавека, які вывярае ўсе глыбіні сэрца.
Ласка і праўда ахоўваюць цара, і на ласцы ён трымае свой трон.
Слава юнакоў - сіла іхняя, а акраса старых - сівізна.
Раны ад удараў - лечаць ад зла, і ўдары, якія пранікаюць усярэдзіну чэрава.