Паводле Лукаша сьвятое дабравесьце, разьдзел 1 Лукаша, раз 1
Як ужо многія намагаліся напісаць аповесьць пра падзеі, якія ў нас адбыліся, як пераказалі нам тыя, што былі ад пачатку відавочцамі і сталіся паслугачамі Слова, надумаў і я, прайшоўшы ўсё нанова, дакладна па парадку апісаць табе, вяльможны Тэафілю, каб ты пазнаў надзейнасьць словаў, у якіх быў навучаны. Сталася ў дні Ірада, валадара Юдэйскага, [быў] сьвятар з Абіявае чаргі, на імя Захарыя, і жонка ягоная з дачок Аарона, і імя яе — Альжбета. Былі яны абое праведныя перад Богам, ходзячы паводле прыказаньняў і пастановаў Госпада беззаганна. І не было ў іх дзіцяці, таму што Альжбета была няплодная, і абое яны былі пажылыя ў гадах сваіх. І сталася, калі ў парадку свае чаргі ён спаўняў сьвятарскі абавязак перад Богам, выпала яму паводле звычаю сьвятароў кадзіць, увайшоўшы ў бажніцу Госпадаву. І ўсё мноства народу звонку малілася ў час каджэньня. І зьявіўся яму анёл Госпадаў, які стаў з правага боку кадзільнага ахвярніку. І стрывожыўся Захарыя, убачыўшы яго, і ахапіў яго страх. Анёл жа сказаў яму: «Ня бойся, Захарыя; бо пачутая просьба твая, і жонка твая Альжбета народзіць табе сына, і дасі яму імя Ян. І будзе табе радасьць і весялосьць, і многія ўзрадуюцца з нараджэньня ягонага. Бо ён будзе вялікі перад Госпадам, і ня будзе піць віно і сікеру, і Духам Сьвятым напоўніцца яшчэ ва ўлоньні маці сваёй. І многіх з сыноў Ізраіля зьверне да Госпада, Бога іхняга. І будзе ісьці перад Ім у духу і сіле Ільлі, каб вярнуць сэрцы бацькоў дзецям, і непаслухмяным — лад думак праведнікаў, каб падрыхтаваць Госпаду народ падрыхтаваны». І сказаў Захарыя анёлу: «З чаго даведаюся я гэтае? Бо я — стары, і жонка мая ў гадах пажылых». І, адказваючы, сказаў яму анёл: «Я — Габрыэль, які стаю перад Богам, і я пасланы гаварыць з табою і дабравесьціць табе гэтае. І вось, будзеш ты маўчаць, і ня зможаш гаварыць да дня, калі гэта станецца, за тое, што не паверыў словам маім, якія споўняцца ў свой час». І чакаў народ Захарыю, і дзівіўся, што ён марудзіць у бажніцы. А ён, выйшаўшы, ня мог гаварыць да іх; і зразумелі, што бачыў відзеж у бажніцы; і ён ківаў ім, і застаўся немы. І сталася, калі скончыліся дні службы ягонай, ён вярнуўся ў дом свой. Пасьля гэтых дзён зачала Альжбета, жонка ягоная, і хавала гэта пяць месяцаў, кажучы: «Гэтак учыніў мне Госпад у дні, калі глянуў на мяне, каб зьняць з мяне ганьбу між людзьмі». А ў шосты месяц быў пасланы анёл Габрыэль ад Бога ў горад Галілейскі, называны Назарэт, да дзяўчыны, заручанай з мужам на імя Язэп, з дому Давідавага; а імя дзяўчыны — Марыя. І, увайшоўшы да яе, анёл сказаў: «Радуйся, дабрадатная! Госпад з табою; дабраслаўлёная ты між жанчынамі». Яна ж, убачыўшы яго, устрывожылася ад словаў ягоных і разважала, што гэта было за прывітаньне. І сказаў ёй анёл: «Ня бойся, Марыя; бо ты знайшла ласку ў Бога. І вось ты зачнеш ва ўлоньні і народзіш Сына, і дасі Яму імя Ісус. Ён будзе вялікі, і Сынам Найвышэйшага назавецца, і дасьць Яму Госпад Бог пасад Давіда, бацькі Ягонага, і Ён будзе валадарыць над домам Якуба на вякі, і Валадарству Ягонаму ня будзе канца». А Марыя сказала анёлу: «Як гэта будзе, калі я не спазнала мужа?» І, адказваючы, анёл сказаў ёй: «Дух Сьвяты зыйдзе на цябе, і сіла Найвышэйшага ахіне цябе. І дзеля гэтага тое, што народзіцца Сьвятое, Сынам Божым назавецца. Вось і Альжбета, сваячка твая, і яна зачала сына ў старасьці сваёй, і вось ужо шосты месяц у яе, якую называюць няплоднай. Бо ў Бога ніводнае слова ня будзе бяз сілы». І сказала Марыя: «Вось я — служка Госпада; няхай станецца мне паводле слова твайго». І адыйшоў ад яе анёл. Устаўшы, Марыя ў тыя дні шпарка пайшла ў горную краіну, у горад Юдавы, і ўвайшла ў дом Захарыі, і прывітала Альжбету. І сталася, калі Альжбета пачула прывітаньне Марыі, узварухнулася дзіцятка ва ўлоньні яе, і Альжбета напоўнілася Духам Сьвятым. І ўсклікнула яна моцным голасам, і сказала: «Дабраслаўлёная ты між жанчынамі, і дабраслаўлёны плод улоньня твайго. І адкуль гэта мне, што прыйшла маці Госпада майго да мяне? Бо вось, як голас вітаньня твайго дайшоў да вушэй маіх, узварухнулася вясёла дзіцятка ва ўлоньні маім. І шчасьлівая тая, якая паверыла, бо зьдзейсьніцца сказанае ёй ад Госпада». І сказала Марыя: «Узьвялічвае душа мая Госпада, і ўзрадаваўся дух мой у Богу, Збаўцы маім, бо Ён глянуў на паніжэньне служкі Сваёй. Бо вось, адгэтуль шчасьліваю будуць называць мяне ўсе пакаленьні, бо вялікае ўчыніў мне Магутны; і сьвятое імя Яго, і міласэрнасьць Ягоная з пакаленьня ў пакаленьне для тых, якія баяцца Яго. Ён зьявіў уладу рамяном Сваім; расьсеяў ганарыстых думкамі сэрца іхняга; скінуў моцных з пасадаў і ўзьвялічыў пакорных, галодных насыціў дабром, а багатых адпусьціў ні з чым. Падтрымаў Ізраіля, юнака Свайго, успомніў пра міласэрнасьць, як гаварыў адносна бацькоў нашых, адносна Абрагама і насеньня ягонага на вякі». Прабыла ж Марыя з ёю каля трох месяцаў і вярнулася ў дом свой. А Альжбеце настаў час нараджаць, і яна нарадзіла сына. І пачулі суседзі і сваякі ейныя, што ўзьвялічыў Госпад міласэрнасьць Сваю над ёю, і цешыліся з ёю. І сталася, у восьмы дзень прыйшлі абрэзаць дзіцятка і хацелі назваць яго паводле імя бацькі ягонага Захарыям. І, адказваючы, маці ягоная сказала: «Не, але ён будзе называцца Янам». І сказалі ёй: «Нікога няма ў родзічаў тваіх, хто называецца гэтым імем». І пыталіся на мігах у бацькі ягонага, як бы ён хацеў назваць яго. І, папрасіўшы дошчачку, ён напісаў, кажучы: «Ян імя яму». І ўсе зьдзівіліся. І адразу расчыніліся вусны ягоныя і язык ягоны, і ён стаў гаварыць, дабраслаўляючы Бога. І стаўся страх на ўсіх, што жылі побач, і гаварылі адзін аднаму словы гэтыя па ўсёй горнай краіне Юдэйскай. І ўсе, якія чулі, складалі [гэта] ў сэрцы сваім, кажучы: «Што ж гэта будзе за дзіця?» І рука Госпадава была з ім. І Захарыя, бацька ягоны, напоўніўся Духам Сьвятым, і прарочыў, кажучы: «Дабраслаўлёны Госпад, Бог Ізраіля, што адведаў народ Свой і даў выбаўленьне [яму], і падняў рог збаўленьня нашага ў доме Давіда, слугі Свайго, як абвясьціў вуснамі сьвятых прарокаў Сваіх, што былі адвеку, збавіць [нас] ад ворагаў нашых і ад рукі ўсіх, якія ненавідзяць нас, учыніць міласэрнасьць бацькам нашым і ўзгадаць сьвяты запавет Свой, прысягу, якой кляўся Абрагаму, бацьку нашаму, даць нам бяз страху, выбавіўшы нас з рукі ворагаў нашых, служыць Яму ў сьвятасьці і праведнасьці перад Ім у-ва ўсе дні жыцьця нашага. І ты, дзіцятка, будзеш названы прарокам Найвышэйшага, бо будзеш ісьці наперадзе перад абліччам Госпада падрыхтаваць шляхі Яму, даць народу пазнаць збаўленьне ў адпушчэньні грахоў іхніх, праз унутраную міласэрнасьць Бога нашага, у якой адведаў нас Усход з вышыні, зьявіць [сьвятло] тым, што сядзяць у цемры і ў ценю сьмяротным, накіраваць ногі нашыя на шлях супакою». А дзіцятка ўзрастала і ўмацоўвалася духам, і было ў пустыні да дня зьяўленьня свайго Ізраілю.