Не хваліся заўтрашнім днём; бо ня ведаеш, што той дзень народзіць.

Хай цябе хваліць іншы, а ня вусны твае, - чужы, а не язык твой.

Цяжкі камень, важкі і пясок; але гнеў неразумнага цяжэйшы за іх абодвух.

Жорсткі гнеў, неўтаймавальная лютасьць; але хто ўстоіць супроць зайздрасьці?

Лепей адкрыты дакор, чым прыхаваная любоў.

Шчырыя дакоры ад таго, хто любіць, і ілжывыя пацалункі ў таго, хто ненавідзіць.

Сытая душа топча і соты, а галоднай душы ўсё горкае - салодкае.

Як птушка, што пакінула гняздо сваё, так і чалавек, які пакінуў месца сваё.

Масьць і дымленьне радуюць сэрца; так салодкі кожнаму сябар з сардэчнай ранай сваёй.

Не пакідай сябра твайго і сябра бацькі твайго, і ў дом брата твайго ня ідзі ў дзень няшчасьця твайго: лепей сусед блізка, чым брат далёка.

Будзь мудры, сыне мой, і радуй сэрца маё; і я мецьму што адказаць ліхаслоўцу майму.

Разумны бачыць бяду і хаваецца; а нявопытныя ідуць наперад і прымаюць кару.

Вазьмі ў яго адзежу ягоную, бо ён паручыўся за чужога; і за чужога вазьмі ў яго заклад.

Хто ўголас хваліць сябра свайго з самай раніцы, таго палічаць за ліхаслоўца.

Бясконцы капеж у дажджлівы дзень і сварлівая жонка - роўныя;

хто хоча схаваць яе, той хоча ўтрымаць вецер і схапіць алей у руку сваю.

Жалеза жалеза вострыць, і чалавек навастрае позірк сябра свайго.

Хто даглядае смакоўніцу, той будзе есьці плады зь яе; і хто верна служыць гаспадару свайму, той будзе ў пашане.

Як у вадзе твар - да твару, так сэрца чалавека - да чалавека.

Апраметная і Авадон - ненасытныя; ненасытныя і вочы чалавечыя.

Што плавільня - срэбру, горан - золату, тое чалавеку вусны, якія хваляць яго.

Таўчы неразумнага ў ступе таўкачом разам зь зернем, не адлушчыцца ад яго глупства ягонае.

Добра сачы за быдлам тваім, май клопат за статкі;

бо багацьце не навекі, ды і ўлада іхняя хіба з роду ў род?

Рунее трава, і зьяўляецца зеляніна, і зьбіраюць горныя травы.

Авечкі - на вопратку табе, і казлы - на закуп поля.

І годзе казінага малака на ежу табе, на ежу хатнім тваім і на спажытак служанкам тваім.