Пасьля таго разамкнуў Ёў вусны свае і пракляў дзень свой.

І пачаў Ёў і сказаў:

хай загіне дзень, калі я нарадзіўся, і ноч, калі было сказана: зачаўся чалавек!

Дзень той хай будзе цемраю; хай не дагледзіць яго Бог згары, і хай не зазьзяе над ім сьвятло!

Хай запамрочыць яго цемра і цень сьмяротны, хай завалачэ яго хмара, хай баяцца яго, як палючае спёкі!

Ноч тая, - хай забярэ яе змрок, хай не залічыцца яна ў дні года, хай ня ўвойдзе ў лік месяцаў!

О! ноч тая - хай будзе яна бязьлюдная; хай ня ўвойдзе ў яе весялосьць!

Хай праклянуць яе кляцьбіты дня, здольныя разбудзіць Левіяфана!

Хай зацьмяцца зоркі сьвітаньня яе: хай чакае яна сьвятла, і яно ня прыходзіць, і хай ня ўбачыць яна веяў дзяньніц

за тое, што не замкнула дзьвярэй улоньня маці маёй і не схавала гароты ад вачэй маіх!

Чаму не памёр я, выходзячы з нутробы, і не сканаў, калі выйшаў з чэрава?

Чаму прынялі мяне калені? навошта было мне смактаць саскі?

Цяпер ляжаў бы я і спачываў: спаў бы, і было б мне спакойна

з царамі і дарадцамі зямлі, якія забудоўвалі сабе пустыні,

ці з князямі, у якіх было золата і якія напаўнялі дамы свае срэбрам;

ці, як выкідзень пахаваны, не існаваў бы я, як немаўляты, якія сьвятла не пабачылі.

Там беззаконныя перастаюць наводзіць страх, і там адпачываюць зьнясіленыя.

Там вязьні цешацца спакоем і ня чуюць крыкаў наглядчыка.

Малы і вялікі там роўныя, і раб свабодны ад гаспадара свайго.

Навошта дадзена пакутніку сьвятло і жыцьцё засмучаным душою,

якія чакаюць сьмерці, і няма яе, якія выкапалі б яе ахвотней, чым скарб.

Узрадаваліся б да захапленьня, захапіліся б, што знайшлі магілу?

Навошта дадзена сьвятло чалавеку, шлях якога зачынены і якога Бог атачыў змрокам?

Уздыханьні мае апярэджваюць хлеб мой, і стогны мае ліюцца, як вада,

бо жудаснае, чаго я жахаўся, тое і напаткала мяне; і чаго я баяўся, тое і прыйшло да мяне.

Няма мне міру, няма спакою, няма радасьці: спасьцігла няшчасьце.