І адказваў Эліфаз Фэманіцянін і сказаў:

калі паспрабуем мы сказаць табе слова, - ці ня цяжка будзе табе? Урэшце, хто можа забараніць слова!

Вось, ты настаўляў многіх і кволыя рукі падтрымліваў,

таго, хто падаў, падымалі словы твае, і аслаблыя калені ты мацаваў.

А цяпер дайшло да цябе, і зьнямогся ты; дайшло да цябе, і ты падупаў духам.

Богабаязнасьць твая ці ж не павінна быць тваёю надзеяй, і беспахібнасьць шляхоў тваіх - спадзяваньнем тваім?

Згадай жа, ці гінуў хто невінаваты, і дзе праведных выкарчоўвалі б?

Як я бачыў, дык тыя, што аралі бязбожнае і сеялі ліхое, жнуць яго;

ад павеву Божага гінуць і ад духу гневу Ягонага чэзнуць.

Рык ільва і голас таго, хто рыкае, моўкне, і зубы львянят крышацца;

магутны леў гіне без здабычы, і дзеці ільвіцы расьсейваюцца.

І вось да мяне таемна данеслася слова, і вуха маё прыняло нешта ад яго.

Сярод разважаньняў пра начныя відзежы, калі сон ахінае людзей,

агарнуў мяне жах і дрыгат і скалануў усе косьці мае.

І дух прайшоў над мною; дыбарам сталі валасы на мне.

Ён стаў, - але я не пазнаў твару ягонага, - толькі аблічча было перад вачыма маімі; ціхі павеў, - і я чую голас:

ці ж чалавек справядлівейшы за Бога? і мужчына ці ж чысьцейшы за Творцу свайго?

Вось, Ён і слугам Сваім не давярае і ў анёлах Сваіх бачыць заганы:

тым болей - у тых, што жывуць у харомінах з гліны, аснова якіх пыл, якія нішчацца хутчэй за моль.

З раніцы да вечара яны распадаюцца; ня згледзіш, як яны зьнікнуць зусім.

Ці ня гінуць разам зь імі і вартасьці іхнія? Яны паміраюць, не дасягнуўшы мудрасьці.