Кніга Ёва, разьдзел 41 Ёва, раз 41
Марная надзея: ці не ўпадзеш ад аднаго позірку ягонага?
Няма такога адважніка, які асьмеліўся б патрывожыць яго; хто ж можа ўстояць прад Маім абліччам?
Хто апярэдзіў Мяне, каб Я даваў яму? пад усім небам усё Маё.
Ня змоўчу пра чэлесы ягоныя, пра сілу і прыгожую суразьмернасьць іх.
Хто можа адхінуць верх вопраткі ягонай, хто падыдзе да двайных сківіцаў ягоных?
Хто можа адчыніць дзьверы твару ягонага? кола зубоў ягоных - жудасьць;
моцныя шчыты яго - цудота: яны змацаваныя як бы цьвёрдаю пячаткаю;
адзін да аднаго дакранаюцца блізка, так што і паветра не праходзіць паміж імі;
адзін з адным ляжаць шчыльна, счапіліся і не размыкаюцца.
Ад яго чханьня паказваецца сьвятло; вочы ў яго як вейкі зары;
з пашчы ягонай выходзяць агнявікі, выскокваюць вогненныя іскры;
з ноздраў ягоных выходзіць дым, як з раскіпелага горшчыка альбо катла.
Дыханьне яго распаляе вугольле, з пашчы яго шугае полымя.
На шыі ў яго жыве сіла, і перад ім бяжыць жах.
Мясістыя часткі цела ягонага спалучаны між сабою цьвёрда, не здрыгануцца.
Сэрца ў яго цьвёрдае, як камень, і жорсткае, як ніжні жарон.
Калі ён падымаецца, дужыя ў страху, зусім губляюцца ад жаху.
Меч, які крануўся яго, ня ўстоіць, ні капэё, ні дзіда, ні латы.
Жалеза ён мае за салому, медзь - за гнілое дрэва.
Дачка лука не паверне яго наўцёкі; прашчавыя камяні ператвараюцца для яго ў плеўкі.
Булава лічыцца ў яго за саломіну; са сьвісту дзіды ён сьмяецца.
Пад ім вострыя камяні, і ён на вострых камянях ляжыць у гразі.
Ён кіпяціць багну, як кацёл, і мора перавтварае ў кіпучую мазь;
пакідае за сабою сьветлую сьцежку; бездань здаецца сівізнай.
Няма на зямлі падобнага на яго: ён створаны бясстрашным;
на ўсё высокае глядзіць адважна; ён цар над усімі сынамі ганарлівасьці.