Пакліч, калі ёсьць той, хто адкажа табе. Да каго зь сьвятых зьвернешся ты?

Так дурнога забівае гнеўлівасьць, і няцямнага губіць дражлівасьць.

Бачыў я, як дурны ўкараняецца, і адразу пракляў дом ягоны.

Дзеці ягоныя далёкія ад шчасьця, іх будуць біць каля брамы, і ня будзе заступніка.

Жніво ягонае зэесьць галодны і праз церне возьме яго, і спрагненыя праглынуць маёмасьць ягоную.

Так, ня з пылу выходзіць гора, і не зь зямлі вырастае бяда;

а чалавек нараджаецца на пакуту, як іскры, каб імкнуцца ўгору.

Але я да Бога зьвярнуўся б, аддаў бы дзею маю Богу,

Які творыць дзеі вялікія, бясконца дзівосныя,

дае дождж улоньню зямлі і пасылае воды на ўлоньне палёў;

прыніжаных ставіць на вышыню, і гаротнікаў узносіць у выратаваньне.

Ён разбурае намыслы хітрых, і рукі іхнія не давяршаюць пачатага.

Ён ловіць мудрацоў іхняй жа хітрасьцю, і рада хітрых робіцца марнай:

удзень яны сустракаюць цемру і аполудні ходзяць вобмацкам, як поначы.

Ён ратуе беднага ад меча, ад вуснаў іхніх і ад рукі моцнага.

І ёсьць надзея няшчаснаму, і няпраўда стуляе вусны свае.

Шчасны чалавек, якога наводзіць на розум Бог, і таму кары Ўсеўладнага не адхіляй,

бо Ён спрычыняе раны і Сам перавязвае іх; Ён б'е, і Ягоныя ж рукі ацаляюць.

У шасьці бедах ратуе цябе, і ў сёмай не кране цябе ліха.

У голад выбавіць цябе ад сьмерці, і на вайне - ад рукі меча.

Ад біча языка схаваеш сябе і не збаішся спусташэньня, калі яно прыйдзе.

Са спусташэньня і голаду пасьмяешся і зьвяроў зямлі не збаішся,

бо з камянямі польнымі ў цябе згода, і зьвяры польныя ў міры з табою.

І ўведаеш, што намёт твой у бясьпецы, і будзеш глядзець за домам тваім і ня згрэшыш.

І ўбачыш, што насеньне тваё безлічнае, і парасткі твае, як трава на зямлі.

Увойдзеш у магілу ў глыбокай старасьці, як укладваюцца снапы пшаніцы сваім часам.

Вось, што мы даведаліся; так яно і ёсьць; выслухай гэта і зазнач сабе.