Ці ня вызначаны чалавеку час на зямлі, і дні ягоныя ці ж ня тое самае, што дні найміта?

Як раб прагне ценю і як найміт чакае канца працы сваёй,

так я атрымаў на долю месяцы марныя, і ночы бядотныя адмераны мне.

Калі кладуся, дык кажу: калі гэта ўстану? а вечар доўжыцца, і я варочаюся ўдосыць да самае раніцы.

Цела маё ў чарвяках і запыленых струпах; скура мая лопаецца і гнаіцца.

Дні мае бягуць хутчэй за чалавека і канчаюцца без надзеі.

Згадай, што жыцьцё маё павеў, што вока маё ня вернецца бачыць добрае.

Ня ўбачыць мяне вока таго, хто бачыў мяне; вочы Твае на мяне, - і няма мяне.

Радзее воблака і сыходзіць; так той, хто сышоў у апраметную, ня выйдзе,

ня вернеецца болей у дом свой, і месца ягонае ўжо ня будзе ведаць яго.

Ня буду ж я стрымліваць вуснаў маіх; буду гаварыць у сьцісласьці духу майго; буду скардзіцца ў бядоце душы маёй.

Хіба я мора альбо марская пачвара, што Ты паставіў над мною варту?

Калі падумаю: «суцешыць мяне пасьцель мая, зьнясе гароту маю ложак мой»,

Ты палохаеш мяне снамі і відзежамі страшыш мяне;

і душа мая жадае лепей, каб спынілася дыханьне, лепей сьмерці, чым, каб зьберагліся косьці мае.

Апрыкрала мне жыцьцё. Ня вечна мне жыць. Адступіся ад мяне, бо дні мае марныя.

Што такое чалавек, што Ты так цэніш яго і зьвяртаеш на яго ўвагу Тваю,

наведваеш яго кожнае раніцы, кожнае імгненьне выпрабоўваеш яго?

Дакуль жа Ты не пакінеш, дакуль не адыдзеш ад мяне, дакуль не дасі мне праглынуць сьліну маю?

Калі я зграшыў, дык што я зраблю Табе, вартавы людзей! Навошта Ты паставіў мяне супраціўцам Сабе, што аж я зрабіўся самому сабе лішні?

І чаму б не дараваць мне грэху і ня зьняць зь мяне беззаконьня майго? бо, вось, я лягу ў пыле; заўтра пашукаеш мяне, і няма мяне.