Псальма Давідава. На ўспамін пра суботу.

Госпадзе! ня выкрывай мяне ў гневе Тваім, і не карай мяне ў гневе Тваім,

бо стрэлы Твае ўпіліся ў мяне і рука Твая мяне ацяжае.

Няма цэлага месца на целе маім ад гневу Твайго; няма спакою ў костках маіх ад грахоў маіх,

бо злачынствы мае вышэй галавы, як вялікі цяжар, зьнясілілі мяне,

сьмярдзяць, гнаяцца раны мае ад безгалоўя майго.

Я сагнуты і панураны ўвесь, цэлы дзень бядуючы хаджу;

бо сьцёгны мае паліць вагонь, і няма цэлага месца ў целе маім.

Я змогся і зьнясіліўся цяжка; крычу ад пакуты сэрца майго.

Госпадзе! прад Табою ўсе жаданьні мае, і ўздыханьне маё ад Цябе не схаванае.

Сэрца маё трымціць; пакінула мяне сіла мая, і сьвятло вачэй маіх - і таго няма ў мяне.

Сябры мае і прыяцелі адступіліся ад няшчасьця майго, і блізкія мае далёка стаяць.

Цянёты паставілі тыя, хто пільнуе душу маю, і хто прагне мне ліха, пра пагібель маю гавораць, і намышляюць штодзень мне благое;

а я, як глухі, ня чую, і як нямко, што вуснаў сваіх не растуляе;

і стаў я, як чалавек, што ня чуе і ня мае ў вуснах сваіх адказу,

бо на Цябе, Госпадзе, спадзяюся я; Ты пачуеш, Госпадзе, Божа мой.

І сказаў я: няхай не падымуцца нада мною мае ворагі; калі дрыжыць нага мая, хай ня ўзносяцца яны нада мною.

Я да ўпадку гатовы, і скруха мая заўжды перада мною.

Беззаконьне сваё я ўсьведамляю; і ўбольваюся ў грэху маім.

А мае ворагі жывуць і мацуюцца, і памнажаюцца тыя, што ненавідзяць мяне, невінаватага;

і тыя, што плацяць мне злом за дабро, ваююць супроць мяне, бо я за добрым іду.

Не пакінь мяне, Госпадзе Божа мой! не адыходзь ад мяне;

пасьпяшайся на дапамогу мне, Госпадзе, Збаўца мой!