Кіроўцу хору. Пасьля сьмерці Лабэна. Псальма Давідава.

Славіць буду Цябе, Госпадзе, усім сэрцам маім, абвяшчаць пра ўсе цуды Твае,

я буду радавацца, весяліцца, імя Тваё апяваць, Усявышні.

Як павернуць назад мае ворагі, - спатыкнуцца й загінуць прад абліччам Тваім,

бо Ты вёў мой суд і маю цяжбіну; Ты сеў на троне, Судзьдзя справядлівы.

Ты абурыўся на народы, бязбожнага зьнішчыў, сьцёр іх імёны навечна.

У ворага зброі ня стала зусім, і гарады Ты разбурыў; загінула зь імі памяць пра іх.

А Гасподзь жыве вечна; Ён трон Свой на суд падрыхтаваў,

і Ён будзе судзіць сьвет па праўдзе, па справядлівасьці суд над народамі ўчыніць.

І будзе Гасподзь прытулкам прыгнечанаму, прытулкам у скрушлівы час;

І спадзявацьмуцца на Цябе тыя, што ведаюць імя Тваё, бо Ты не пакідаеш тых, што шукаюць Цябе, Госпадзе.

Сьпявайце Госпаду, Які жыве на Сіёне, абвяшчайце ў народах дзеі Ягоныя,

бо Ён спаганяе за кроў; памятае іх, не забывае енку прыгнечаных.

Умілажалься зь мяне, Госпадзе; глянь на цярпеньні мае ад ненавісьнікаў маіх, - Ты, Які ўзносіш мяне над брамаю сьмерці,

каб я абвяшчаў усю славу Тваю ў браме дачкі Сіёна: буду радавацца з майго ратаваньня Табою.

Народы пападалі ў яму, якую выкапалі; у сетку, якую схавалі яны, ублыталі ногі свае.

Гасподзь быў спазнаны праз суд, які Ён учыніў; бязбожнік злоўлены дзеямі рук сваіх.

Хай шыбуюць бязбожнікі ў пекла, - усе народы, што забываюць Бога,

бо не назаўсёды забудзецца ўбогі, і надзея ўбогіх не назаўсёды загіне.

Паўстань, Госпадзе, хай чалавек не адужае, хай народы судзяцца прад абліччам Тваім.

Навядзі, Госпадзе, страху на іх; хай знаюць народы, што людзі яны.

Навошта, Госпадзе, зводдаль стаіш, хаваеш Сябе ў часе скрухі?

Бязбожны з пагарды сваёй перасьледуе беднага; хай схоплены будуць яны хітрынамі, якія намысьлілі самі.

Бязбожны бо хваліцца пажадай душы сваёй; а карысьлівец сам сабе дагаджае.

Пыхліва бязбожнік пагарджае Богам; «не спагоніць»; ва ўсіх думках ягоных: няма Бога!

У кожным часе шляхі ягоныя згубныя; суды Твае далёкія ад яго; на ўсіх ворагаў сваіх ён глядзіць грэбліва;

і кажа ў сэрцы сваім: «не пахіснуся; і ніколі мяне не спадобіць ліха».

Вусны ягоныя поўныя праклёну, хітрасьці, крыўды; пад языком у яго пакуты і згуба.

Сядзіць у засадзе ў задвор'і, у патайных мясьцінах забівае невінаватага; вочы ягоныя цікуюць за бедным;

у патайнай мясьціне пільнуе, нібы ў логвішчы леў; пільнуе ў засадзе, каб схапіць беднага; хапае беднага, цягне ў сеткі свае,

згінаецца, прыпадае, - і бедныя падаюць у моцныя кіпці ягоныя;

кажа ў сэрцы сваім: «забыў Бог, засланіў Свой твар, ня ўбачыць ніколі».

Паўстань, Госпадзе Божа, падай руку Тваю, не забудзь прыгнечаных.

Навошта бязбожнік грэбуе Богам, кажучы ў сэрцы сваім: «Ты не спагоніш?»

Ты бачыш; бо Ты глядзіш на крыўды і ўціскі, каб аддаць Тваёю рукою. Табе аддае сябе бедны; сіраце Ты памочнік.

Зламай мышцу бязбожнаму і ліхому, каб шукаць і не знайсьці ягонага грэху.

Гасподзь - цар навечна, назаўсёды; зьнікнуць язычнікі зь зямлі Ягонай.

Госпадзе! Ты чуеш жаданьні лагодных, умацуй сэрца ім; адкрый вуха Тваё,

каб даць суд сіраце і прыгнечанаму, хай не палохае больш чалавек на зямлі.