Для ўсяго ёсьць свой тэрмін, i час для кожнай рэчы пад небам; Час нараджацца i час памiраць, час садзiць i час вырываць тое, што пасаджана. Час забiваць i час лекаваць, час разбураць i час будаваць. Час плакаць i час сьмяяцца, час галасiць i час танчыць. Час кiдаць камянi i час зьбiраць камяні, час абдымаць i час пазьбягаць абдымкаў. Час шукаць i час губляць, час захоўваць i час пакiдаць. Час разьдзiраць i час сшываць, час маўчаць i час гаварыць. Час любiць i час ненавiдзець, час вайны i час мiру. Што за карысьць мае з працы сваёй той, хто працуе? І я ўбачыў занятак, які даў Бог сынам чалавечым, каб яны займалiся ім. Усё Ён зрабiў прыгожым у свой час; і даў iм вечнасьць у сэрца, аднак чалавек не спасьцігне справаў, якiя робіць Бог, ад пачатку аж да канца. І даведаўся я, што няма для іх нiчога лепшага, як весяліцца i рабіць добрае ў жыцьці сваім. І тое, што кожны чалавек есьць i п’е, i бачыць добрае з усёй цяжкай працы сваёй, — гэта дар Божы. І даведаўся я, што ўсё, што робiць Бог, трывае на вякі; нельга да таго дадаць і нельга ад таго адняць, і Бог робіць так, каб баяліся аблічча Яго. Тое, што было, цяпер ёсьць, і тое, што мае быць, ужо было, і Бог знаходзіць тое, што прамiнула. І яшчэ бачыў я пад сонцам: месца суду, а там беззаконьне, месца праведнасьці, а там няправасьць. Сказаў я ў сэрцы маiм: “Праведніка і бязбожніка будзе судзiць Бог, бо там ёсьць час на кожную рэч i на кожную справу”. Сказаў я ў сэрцы маiм пра сыноў чалавечых, што Бог ачышчае іх i паказвае, што яны самi па сабе — як тая жывёла. Бо доля сыноў чалавечых і доля жывёлы — аднолькавая доля, як тыя паміраюць, так і гэтыя паміраюць, і дух [жыцьця] аднолькавы для ўсіх, і няма ў чалавека перавагі над жывёлаю, бо ўсё — марнасьць. Усё iдзе ў адно месца, усё з пылу паўстала, і ўсё ў пыл вяртаецца. Хто ведае, цi дух сыноў чалавечых узыходзіць угору, цi дух жывёлы зыходзiць унiз, у зямлю? I ўбачыў я, што нiчога няма лепшага для чалавека, як радавацца са справаў сваіх, бо гэта доля ягоная. Бо хто прывядзе яго паглядзець на тое, што будзе пасьля яго?