Лепш [добрае] iмя, чым добры алей, і [лепш] дзень сьмерцi, чым дзень нараджэньня. Лепш iсьцi ў дом жалобы, чым ісьці ў дом сьвяткаваньня, бо там — канец кожнага чалавека, і [чалавек] жывы складае гэта ў сэрцы сваім. Лепш смутак, чым сьмех, бо праз засмучанае аблічча будзе лепшым сэрца. Сэрца мудрых — у доме жалобы, а сэрца дурняў — у доме радасьці. Лепш чалавеку слухаць дакараньні мудрага, чым слухаць сьпеў дурняў. Бо сьмех дурня — як трэскат трэсак пад гаршчком. І гэта таксама марнасьць. Бо прыгнёт [іншых] мудрага робіць шалёным, і падарунак псуе сэрца. Лепш канец справы, чым яе пачатак, лепш павольны [на гнеў], чым фанабэрысты. Ня будзь хуткі да гневу ў духу тваім, бо гнеў жыве ў заўлоньні дурняў. Не кажы: “Што гэта такое, што ранейшыя дні былi лепшыя, чым цяперашнiя?”, бо ня з мудрасьці ты пытаешся пра гэта. Добрая мудрасьць разам са спадчынай, асабліва для таго, хто бачыць сонца. Бо ў ценю мудрасьці як у ценю срэбра; і карысьць веданьня [ў тым, што] мудрасьць дае жыцьцё таму, хто мае яе. Паглядзі на справы Божыя, бо хто можа выпрастаць тое, што Ён скрывіў. У дзень добры карыстайся з добрага, а ў дзень лiхi ўбач, што адно зрабіў Бог насупраць другога, так што не знойдзе чалавек, што будзе пасля яго. Усё гэта я бачыў у дні марнасьці маёй: вось, праведнік гiне ў праведнасьці сваёй, і вось бязбожнік доўга жыве ў лiхоце сваёй. Ня будзь залішне праведны, i ня будзь надта мудры! Навошта маеш нішчыць сам сябе? Не асуджай залішне і ня будзь дурнем! Навошта табе паміраць не ў свой час? Добра, калi будзеш трымацца аднаго, i ад другога не прыбірай рукi тваёй, бо той, хто баiцца Бога, пазьбегне ўсяго гэтага. Мудрасьць робіць мудрага мацнейшым за дзесяць уладароў, якія ў горадзе. Бо няма на зямлi чалавека праведнага, які робіць дабро i не грашыць. Таксама кожнае слова, што гавораць, не ўкладай у сэрца тваё, і ня слухай, як слуга твой праклiнае цябе; бо ведае сэрца тваё, што ты шмат разоў таксама праклiнаў іншых. Усё гэта я выпрабаваў мудрасьцю, я сказаў: “Я буду мудрым”, але [мудрасьць] далёка ад мяне. Далёка тое, што ўжо было, i глыбокае, глыбокае. Хто знойдзе яго? Зьвярнуў я сэрца маё, каб спазнаць і дасьледаваць, і шукаць мудрасьць i разуменьне, i каб спазнаць, што бязбожнасьць — дурасьць, а глупота — шаленства. І знайшоў я, што гарчэйшая за сьмерць жанчына, у якой сэрца як пастка і сіло, а рукі ейныя — як путы. Хто добры перад абліччам Бога, той уратуецца ад яе; а грэшнiк будзе злоўлены ёю. Вось гэта я знайшоў, сказаў Эклезiяст, адно з другiм [дасьледуючы], каб знайсьцi разуменьне. Чаго яшчэ шукала душа мая i не знайшла? Чалавека аднаго з тысячы я знайшоў, а жанчыны сярод усіх іх не знайшоў. Вось толькi гэта я знайшоў, што Бог зрабіў чалавека правым, а яны шукаюць усялякія прыдумкі.