Сапраўды, сапраўды кажу вам: хто не дзьвярыма ўваходзіць у авечы двор, але ўлазіць іначай, той злодзей і разбойнік. А хто ўваходзіць дзьвярыма, той — пастыр авечак. Яму прыдзьвернік адчыняе, і авечкі слухаюць голас ягоны, і ён кліча сваіх авечак па імёнах, і выводзіць іх. І калі выведзе сваіх авечак, ідзе перад імі, і авечкі ідуць за ім, бо ведаюць голас ягоны. За чужым жа ня пойдуць, але ўцякуць ад яго, бо ня ведаюць чужога голасу». Гэтую прыказку сказаў ім Ісус, але яны не зразумелі, што такое Ён гаварыў ім. Тады ізноў сказаў ім Ісус: «Сапраўды, сапраўды кажу вам, што Я — дзьверы авечак. Усе, якія прыходзілі раней за Мяне, — злодзеі і разбойнікі, але авечкі не паслухаліся іх. Я — дзьверы. Хто ўвойдзе праз Мяне, збаўлены будзе, і ўвойдзе, і выйдзе, і пашу знойдзе. Злодзей прыходзіць, каб толькі ўкрасьці, забіць і загубіць. Я прыйшоў, каб вы мелі жыцьцё і мелі ўдосталь. Я — Пастыр добры. Добры пастыр аддае душу сваю за авечак, а найміт, які ня пастыр, для якога авечкі не свае, бачыць, што прыходзіць воўк, і пакідае авечак, і ўцякае, і воўк хапае іх, і разганяе авечак. Найміт жа ўцякае, бо ён найміт і ня рупіцца пра авечкі. Я — Пастыр добры і ведаю, хто мае, і мае ведаюць Мяне. Як Айцец ведае Мяне, і Я ведаю Айца, і душу Маю аддаю за авечак. Маю Я і іншых авечак, якія ня з гэтага двара, і іх Я мушу прывесьці. І яны пачуюць голас Мой, і станецца адзін статак і адзін Пастыр. За тое любіць Мяне Айцец, што Я аддаю душу Маю, каб ізноў узяць яе. Ніхто не забірае яе ў Мяне, але Я Сам аддаю яе. Маю ўладу аддаць яе і маю ўладу ізноў узяць яе. Гэтае прыказаньне атрымаў Я ад Айца Майго». Тады ізноў стаўся падзел між Юдэямі дзеля гэтых словаў. Многія з іх казалі: «Ён мае дэмана і вар’яцее; што вы слухаеце Яго?» Другія казалі: «Гэта словы не апанаванага дэманам. Ці ж можа дэман адчыняць вочы сьляпым?» І сталася ў Ерусаліме сьвята Абнаўленьня, і была зіма. І хадзіў Ісус у сьвятыні ў прысенку Салямонавым. Тады абступілі Яго Юдэі і сказалі Яму: «Дакуль будзеш трымаць душу нашу? Калі Ты — Хрыстос, скажы нам адкрыта». Адказаў ім Ісус: «Я казаў вам, і ня верыце; справы, якія Я раблю ў імя Айца Майго, яны сьведчаць пра Мяне. Але вы ня верыце, бо вы не з Маіх авечак, як Я сказаў вам. Авечкі Мае слухаюць голас Мой, і Я ведаю іх, і яны ідуць за Мною. І Я даю ім жыцьцё вечнае, і не загінуць на вякі, і ніхто ня выхапіць іх з рукі Маёй. Айцец Мой, Які даў Мне іх, большы за ўсіх, і ніхто ня можа выхапіць іх з рукі Айца Майго. Я і Айцец — адно». Тады ізноў Юдэі ўзялі камяні, каб укаменаваць Яго. Адказаў ім Ісус: «Шмат добрых учынкаў паказаў Я вам ад Айца Майго. За які з іх хочаце Мяне ўкаменаваць?» Юдэі адказалі Яму, кажучы: «Не за добры ўчынак хочам укаменаваць Цябе, але за блюзьнерства, і што Ты, будучы чалавекам, робіш Сябе Богам». Ісус адказаў ім: «Ці не напісана ў Законе вашым: “Я сказаў: ‘Вы — богі’ ”? Калі Ён назваў багамі тых, да якіх было слова Божае, і ня можа быць парушана Пісаньне, як Таму, Каго Айцец асьвяціў і паслаў у сьвет, вы кажаце: “Блюзьніш”, таму што сказаў: “Я — Сын Божы”? Калі Я не раблю ўчынкаў Айца Майго, ня верце Мне. Калі ж раблю, калі Мне ня верыце, дык верце ўчынкам Маім, каб спазналі і паверылі, што Айцец у-ва Мне, і Я ў Ім». Тады ізноў шукалі схапіць Яго, але Ён выйшаў з рук іхніх і пайшоў ізноў за Ярдан, у тое месца, дзе раней хрысьціў Ян, і застаўся там. І многія прыйшлі да Яго, і казалі, што Ян не ўчыніў ніводнага знаку, але ўсё, што сказаў Ян пра Яго, было праўдзівым. І многія там паверылі ў Яго.