Тады Ісус прамовіў да натоўпаў і вучняў Сваіх, кажучы: «На Майсеевай лаве паселі кніжнікі і фарысэі. Дык усё, што скажуць вам захоўваць, захоўвайце і рабіце, але не рабіце паводле ўчынкаў іхніх, бо яны кажуць і ня робяць. Бо яны вяжуць цяжары цяжкія і невыносныя і ўскладаюць на плечы людзям, а самі пальцам сваім ня хочуць зрушыць іх. Усе ж учынкі свае яны робяць, каб бачылі іх людзі; пашыраюць філяктэрыі свае і павялічваюць крысо шатаў сваіх, і любяць першыя месцы на вячэрах і першыя месцы ў сынагогах, і вітаньні на рынку, і каб людзі называлі іх: “Раббі, раббі!” А вы не называйцеся “раббі”, бо адзін у вас Настаўнік — Хрыстос, а ўсе вы — браты. І айцом сабе не называйце [нікога] на зямлі, бо адзін у вас Айцец, Які ў небе. І не называйцеся настаўнікамі, бо адзін у вас Настаўнік — Хрыстос. А большы з вас няхай будзе вам за слугу. Усякі ж, хто ўзвысіць сябе, паніжаны будзе, а хто паніжае сябе, будзе ўзвышаны. Гора вам, кніжнікі і фарысэі, крывадушнікі, што зачыняеце Валадарства Нябеснае перад людзьмі; бо самі не ўваходзіце, і тым, што ўваходзяць, не дазваляеце ўвайсьці. Гора вам, кніжнікі і фарысэі, крывадушнікі, што аб’ядаеце дамы ўдоваў і дзеля віду доўга моліцеся; за гэта атрымаеце цяжэйшы прысуд. Гора вам, кніжнікі і фарысэі, крывадушнікі, што абыходзіце мора і сухмень, каб зрабіць хоць аднаго празэлітам, і, калі станецца, робіце яго сынам геенны, удвая [горшым] за вас. Гора вам, павадыры сьляпыя, якія кажаце: “Калі хто прысягне бажніцаю, гэта нічога, а калі хто прысягне золатам бажніцы, дык вінен”. Дурныя і сьляпыя! Бо што большае: золата або бажніца, якая асьвячае золата? І: “Калі хто прысягне ахвярнікам, гэта нічога, а калі хто прысягне дарам, які на ім, дык вінен”. Дурныя і сьляпыя! Бо што большае: дар або ахвярнік, які асьвячае дар? Дык той, хто прысягае ахвярнікам, прысягае і ім, і ўсім, што на ім; і хто прысягае бажніцаю, прысягае ёю і Тым, Хто жыве ў ёй; і хто прысягае небам, прысягае пасадам Божым і Тым, Хто сядзіць на ім. Гора вам, кніжнікі і фарысэі, крывадушнікі, што даяцё дзесяціну з мяты, аніжу і кмену, і пакінулі найважнейшае ў Законе: суд, і міласэрнасьць, і веру; гэтае трэба было рабіць, і таго не пакідаць. Павадыры сьляпыя, якія адцэджваеце камара, а глытаеце вярблюда! Гора вам, кніжнікі і фарысэі, крывадушнікі, што ачышчаеце звонку келіх і місу, а ўнутры яны напоўненыя рабункам і непаўстрыманасьцю. Фарысэй сьляпы, ачысьці перш знутры келіх і місу, каб і звонку сталіся чыстымі. Гора вам, кніжнікі і фарысэі, крывадушнікі, што падобныя да магілаў павапленых, якія звонку выглядаюць прыгожымі, а ўнутры напоўненыя косткамі мёртвых і ўсялякай нячыстасьцю. Гэтак і вы звонку выглядаеце людзям праведнымі, а ўнутры поўныя крывадушнасьці і беззаконьня. Гора вам, кніжнікі і фарысэі, крывадушнікі, што будуеце магілы прарокам і аздабляеце надмагільлі праведнікаў, і кажаце: “Калі б мы былі ў дні бацькоў нашых, не былі б супольнікамі іхнімі ў крыві прарокаў”. Так што вы самі сьведчыце, што вы — сыны тых, якія забівалі прарокаў. Дапаўняйце ж меру бацькоў вашых. Зьмеі, спараджэньні яхідны, як уцячэце вы асуджэньня ў геенну? Вось, дзеля гэтага Я пасылаю да вас прарокаў, і мудрых, і кніжнікаў; і вы адных заб’яцё і ўкрыжуеце, і іншых будзеце біць у сынагогах вашых і гнаць з горада ў горад. Няхай жа прыйдзе на вас уся кроў праведная, пралітая на зямлі, ад крыві Абэля праведнага да крыві Захарыі, сына Барахіі, якога вы забілі між бажніцаю і ахвярнікам. Сапраўды кажу вам, што ўсё гэтае прыйдзе на пакаленьне гэтае. Ерусалім, Ерусалім, які забіваеш прарокаў і камянуеш пасланых да цябе! Колькі разоў хацеў Я сабраць дзяцей тваіх, як птушка зьбірае птушанят сваіх пад крылы, і вы не захацелі. Вось, пакідаецца вам дом ваш пусты. Бо кажу вам: ня будзеце бачыць Мяне ад сёньня, пакуль ня скажаце: “Дабраслаўлёны Той, Хто ідзе ў імя Госпада”».