Як сьнег улетку, а дождж у жніво, так дурню не пасуе слава. Як птушка пераляціць і як ластаўка паляціць, так праклён беспрычынны ня збудзецца. Пуга — для каня, аброць — для асла, а кій — на сьпіну дурня. Не адказвай дурню паводле дурасьці ягонай, каб ня стаўся ты падобным да яго. Адказвай дурню паводле дурасьці ягонай, каб ня стаўся ён мудрым у вачах сваіх. Падцінае сабе ногі і п’е сваю шкоду той, хто праз рукі дурня слова пасылае. Няроўныя ногі кульгавага, таксама пры?казка ў вуснах дурня. Як прывязваць камень да вяроўкі, так аддаваць пашану дурню. Як калючка ў руцэ п’янага, так прыказка ў вуснах дурня. Вяльможны робіць усё: і дурня наймае, і мінака наймае. Як сабака вяртаецца да ванітаў сваіх, так дурань паўтарае дурасьць сваю. Ці бачыў ты чалавека, мудрага ў вачах сваіх? На дурня большая надзея, чым на такога. Гультай кажа: «Леў на шляху! Леў на плошчы!» Дзьверы варочаюцца на завесах сваіх, а гультай — на ложку сваім. Гультай хавае руку сваю ў місе, і яму цяжка падняць яе да вуснаў сваіх. Гультай мудрэйшы ў сваіх вачах за сямёх, што адказваюць з разуменьнем. Хапае сабаку за вушы той, хто мяшаецца ў чужую спрэчку. Як вар’ят, які кідае агонь, стрэлы і сьмерць, так чалавек, які падманвае бліжняга свайго і кажа: «Гэта я жартую». Калі няма дроваў, агонь гасьне, калі няма пляткара, звадка сьціхае. Вугаль — для жару, дровы — для агню, а чалавек сварлівы — для распальваньня спрэчкі. Словы пляткара — як прысмакі, яны зыходзяць у глыб нутра. Як гліна, паліваная срэбрам з жужалем, так гарачыя вусны і ліхое сэрца. Ненавісьнік прыкрываецца вуснамі сваімі, а ў нутры сваім рыхтуе ашуканства. Калі ён робіць лагодным голас свой, ня вер яму, бо сем брыдотаў у сэрцы ягоным. [Чыя] нянавісьць прыхоўваецца ашуканствам, таго ліхота выявіцца перад грамадою. Хто капае яму, той уваліцца ў яе, і хто пакоціць камень, на таго ён вернецца. Брахлівы язык ненавідзіць пакрыўджаных ім, і вусны лісьлівыя вядуць да загубы.