Мудрасьць пабудавала сабе дом, вычасала сем слупоў яго, закалола тое, што было на зарэз, зьмяшала віно і прыгатавала свой стол. Паслала служак сваіх, кліча на дзядзінцу і на вышынях гарадзкіх: «Хто неразумны, няхай прыйдзе сюды», а да бязглуздага кажа: «Прыходзьце, ешце хлеб мой і піце віно, якое я зьмяшала, пакіньце дурноту і жывіце, і хадзіце шляхам розуму». Хто павучае насьмешніка, сьцягвае на сябе прыкрасьць, а хто дакарае бязбожніка, запляміцца. Не дакарай насьмешніка, каб ён не зьненавідзеў цябе, дакарай мудрага, і ён будзе любіць цябе. Настаўляй мудрага, і ён стане мудрэйшы, вучы праведнага, і ён павялічыць веды. Пачатак мудрасьці — страх ГОСПАДАЎ, і веданьне Сьвятога — розум. Бо праз мяне памножацца дні твае і дададуцца гады жыцьця твайго. Калі будзеш мудры, для сябе будзеш мудры, а калі станеш насьмешнікам — сам будзеш мець шкоду. Дурнота — жанчына крыклівая, неразумная і нічога ня ведае; сядзіць ля дзьвярэй дому свайго на пасадзе, на вышынях гарадзкіх, каб клікаць тых, што праходзяць дарогаю, што ідуць проста сьцежкамі сваімі: «Хто неразумны, няхай прыйдзе сюды», а да бязглуздага кажа: «Вада крадзеная салодкая, і схаваны хлеб смачнейшы». І ня ведае той, што там мерцьвякі, і што ў цемры адхлані запрошаныя ёю.