Ля рэк Бабілёнскіх сядзелі мы там і плакалі, Сыён успамінаючы. На вербах сярод яго мы павесілі нашыя гусьлі. Бо там тыя, што нас паланілі, жадалі ад нас словаў песьні, і нішчыцелі нашыя — радасьці: “Засьпявайце нам нешта з песьняў Сыёнскіх!” Як жа сьпяваць нам сьпеў ГОСПАДА ў чужой зямлі? Калі я забудуся цябе, Ерусаліме, няхай забудзецца мяне правіца мая! Няхай язык мой прыліпне да паднябеньня майго, калі я ня буду памятаць цябе, калі не ўзніму Ерусалім па-над найвышэйшую радасьць маю! Прыгадай, ГОСПАДЗЕ, сынам Эдому дзень Ерусаліму, калі казалі яны: “Руйнуйце яго, руйнуйце аж да падвалінаў!” Дачка Бабілёнская, ты будзеш зруйнаваная! Шчасьлівы той, хто адплаціць табе за тое, што ты нам зрабіла! Шчасьлівы той, хто немаўлятаў тваіх схопіць і паб’е аб скалу.