Псальм Давіда. Напамін. ГОСПАДЗЕ, у абурэньні Тваім не карай мяне і ў ярасьці Тваёй не вучы мяне! Бо стрэлы Твае пранізалі мяне, і лягла на мяне рука Твая. Няма цэлага месца на целе дзеля гневу Твайго, няма супакою ў костках маіх дзеля грэху майго. Бо правіны мае ўзьняліся вышэй галавы маёй, як бярэмя цяжкое яны абцяжарваюць мяне. Сьмярдзяць, гнаяцца раны мае дзеля дурасьці маёй. Я скрывіўся, моцна схіліўся, усе дні ў смутку хаджу, Бо сьцёгны мае напоўненыя распаленымі [ранамі], і няма цэлага месца ў целе маім. Я зьнямогся і моцна скрышаны, я выю дзеля енку сэрца майго. Госпадзе мой, перад Табою ўсё жаданьне маё, і уздыханьне маё ад Цябе не схаванае. Сэрца маё трапечацца; пакінула мяне сіла мая, і сьвятло вачэй маіх — няма яго ў мяне. Тыя, што любілі мяне, і бліжнія мае стаяць насупраць ранаў маіх, і сваякі мае стаяць здалёк ад мяне. Тыя, што шукаюць душу маю, ставяць сіло [на мяне]; а тыя, што жадаюць ліхога для мяне, гавораць пра згубу маю і ўвесь дзень задумваюць падступнасьць. А я, быццам глухі, ня чую, і быццам нямы, які не расчыняе вуснаў сваіх. І стаўся я, быццам чалавек, які ня чуе, і няма дакараньня ў вуснах ягоных. Бо на Цябе, ГОСПАДЗЕ, я спадзяюся; Ты адкажаш, Госпадзе, Божа мой! Бо я сказаў: “Няхай яны ня радуюцца з мяне! Калі пахіснулася нага мая, няхай яны не вывышаюцца нада мною. Бо я блізкі да падзеньня, і боль мой заўсёды перада мною. Бо беззаконьне маё я апавядаю, сумую дзеля грэху майго. А ворагі мае жывыя і ўзмацняюцца, і шматлікімі сталі тыя, якія няслушна мяне ненавідзяць. Яны плацяць мне злом за дабро; яны супрацьстаяць мне, бо я за добрым ганюся. Не пакінь мяне, ГОСПАДЗЕ, Божа мой, не аддаляйся ад мяне! Пасьпяшайся на ўспамогу мне, Госпадзе выратаваньня майго!