Навучаньне Асафа. Зважай, народзе мой, на закон мой, прыхіліце вушы свае да словаў вуснаў маіх! Адчыню я вусны мае ў прыповесьці, буду апавядаць загадкі старадаўныя. Што чулі мы і даведаліся, і што бацькі нашыя расказалі нам, гэтага не схаваем ад сыноў іхніх, абвяшчаючы пакаленьню наступнаму хвалу ГОСПАДА і магутнасьць Ягоную, і цуды Ягоныя, што Ён учыніў. І Ён ўзьняў сьведчаньне ў Якубе, і паклаў Закон у Ізраілю, пра якія загадаў бацькам нашым, каб яны паведамілі [гэта] сынам сваім, каб ведала пакаленьне наступнае, сыны, якія народзяцца, і каб яны ў свой час абвясьцілі [гэта] сынам сваім. І ўскладуць на Бога надзею сваю, і не забудуцца пра дзеяньні Божыя, і прыказаньні Ягоныя будуць захоўваць, і ня будуць падобныя да бацькоў сваіх, пакаленьня бунтаўнікоў і непакорных, пакаленьня, якое не трывалае ў сэрцы сваім і дух іхні ня верны Богу. Сыны Эфраіма, узброеныя лукамі, павярнулі назад у дзень бітвы. Яны не захавалі запавету Божага і адмовіліся хадзіць паводле Закону Ягонага. І забыліся пра дзеі Ягоныя і цуды, якія Ён ім даў бачыць. Перад бацькамі іхнімі ўчыніў Ён цуды ў зямлі Эгіпецкай, на полі Цоан. Ён расьсёк мора і перавёў іх [праз яго], і паставіў воды, як капу. І вёў іх удзень воблакам, і ўсю ноч — сьвятлом вогненным. Ён рашчапіў скалы ў пустыні і напаіў іх, быццам з вялікай бездані; І вывеў струмяні са скалаў, і пацяклі рэкамі воды. Але яны і надалей грашылі супраць Яго, бунтаваліся супраць Найвышэйшага ў сухой [зямлі]. Яны выпрабоўвалі Бога ў сэрцах сваіх, жадаючы спажывы для душаў сваіх. І гаварылі супраць Бога, кажучы: “Хіба Бог можа прыгатаваць стол у пустыні?” Вось, Ён ударыў скалу, і люнулі воды, і ручаі пацяклі; але ці можа Ён даць таксама хлеба і паставіць мяса для народа Свайго?” Дык пачуў ГОСПАД, і абурыўся, і ўзгарэўся агонь на Якуба, і ўзьняўся гнеў на Ізраіля, бо яны ня верылі Богу і не спадзяваліся на збаўленьне Ягонае. І Ён загадаў хмарам высока, і адчыніў дзьверы неба, і спаслаў дажджом ім манну, і даў ім збожжа нябеснага. Хлеб дужых еў чалавек; Ён спаслаў ім ежы ўдосталь. Ён рушыў вецер усходні ў небе і сілай Сваёю навёў вецер паўднёвы; і спаслаў дажджом на іх мяса, быццам пыл, і птушак крылатых — як пясок ля мора. І скінуў іх пасярод табару іхняга, навакол сялібаў іхніх. І елі яны, і насыціліся добра, і тое, што яны жадалі, Ён даў ім. Яшчэ не пазбавіліся яны жаданьня свайго, яшчэ спажыва іхняя была ў вуснах іхніх, як гнеў Божы ўзьняўся на іх, і забіў тлустых іхніх, і юнакоў Ізраіля паваліў. Пры ўсім гэтым яны далей грашылі і ня верылі ў цуды Ягоныя. І сканчваліся ў марнасьці дні іхнія, і гады іхнія — ў страху. Калі Ён забіваў іх, яны шукалі Яго, і вярталіся, і імкнуліся да Бога, і ўзгадвалі, што Бог — скала іхняя, і Бог Найвышэйшы — Абаронца іхні. І яны лісьлівілі Яму вуснамі Сваімі, і языком сваім хлусілі перад Ім, і сэрца іхняе не было трывалым у Ім, і не былі яны верныя запавету Ягонаму. А Ён, спагадлівы [да іх], дараваў ім беззаконьне іхняе і ня зьнішчыў іх, і неаднакроць супыняў гнеў Свой і не абуджаў ўсю ярасьць Сваю, бо памятаў, што яны — цела, вецер, які адыходзіць і ня вернецца. Як часта яны бунтаваліся супраць Яго ў пустыні, засмучалі Яго ў [зямлі] бязьлюднай! І зьвярталіся, і выпрабоўвалі Бога і абражалі Сьвятога Ізраіля. Не памяталі яны рукі Ягонай, дня, калі Ён іх вызваліў ад прыгнёту, калі знакі Свае рабіў у Эгіпце, і цуды Свае на полі Цоан. І Ён перамяніў рэкі іхнія і ручаіны іхнія у кроў, што не маглі піць, спаслаў на іх мухаў, што іх кусалі, і жабаў, што іх губілі. І аддаў вусеням ураджаі іхнія, а працу іхнюю — саранчы. Пабіў градам вінаградныя лозы іхнія, фігавыя дрэвы іхнія — шэраньню. І аддаў граду скаціну іхнюю, а статкі іхнія — маланкам; І спаслаў на іх жар гневу Свайго, абурэньне, і ярасьць, і трывогі, навалу злых анёлаў. Выпрастаў сьцежку гневу Свайму, ня захоўваў ад сьмерці душы іхнія, і жыцьцё іхняе пошасьці аддаў. І забіў усіх першародных у Эгіпце, пачаткі сілы ў намётах Хама. І вывеў, як авечкі, народ Свой, і вёў іх як статак праз пустыню. І вёў іх у бясьпецы, і яны не палохаліся, а ворагаў іхніх мора накрыла. І прыйшлі яны да межаў сьвятасьці Ягонай, да гары, што набыла правіца Ягоная; і Ён выгнаў перад абліччам іхнім народы, і кінуў шнур, [каб падзяліць] спадчыну іхнюю, і пасяліў у намётах іхніх калены Ізраіля. Але яны выпрабоўвалі Бога Найвышэйшага і бунтаваліся супраць Яго, і сьведчаньняў Ягоных не захоўвалі, і яны адступаліся і здраджвалі, як і бацькі іхнія, выварачваліся, быццам той лук здрадлівы. І яны злавалі Яго ўзгоркамі сваімі і балванамі сваімі раздражнялі Яго. Пачуў [гэта] Бог і абурыўся, і вельмі пагрэбаваў Ізраілем. І Ён пакінуў сялібу ў Шыло, намёт, у якім жыў сярод людзей; і аддаў у палон моц Сваю, і славу Сваю — ў рукі прыгнятальніка. І аддаў пад меч народ Свой, і на спадчыну Сваю абурыўся. Юнакоў ягоных агонь зьядаў, і дзяўчаты ягоныя не былі ўшанаваныя. Сьвятары ягоныя падалі ад мяча, і ўдовы ягоныя ня плакалі. І быццам зо сну прачнуўся Госпад, як той волат, якога разьвесяліла віно, і Ён выбіў прыгнятальнікаў дашчэнту, на вечную ганьбу аддаў іх. І Ён адкінуў намёт Язэпа, і ня выбраў калена Эфраіма, а выбраў калена Юды, гару Сыён, якую палюбіў. І пабудаваў Ён як [пад неба] высокую сьвятыню Сваю; і як зямлю заснаваў яе навякі. І выбраў Давіда, слугу Свайго, і ўзяў яго ад абораў авечых. Ад котных авечак забраў яго, каб пасьвіў Якуба, народ Ягоны, і Ізраіля, спадчыну Ягоную. І той пасьвіў іх у беззаганнасьці сэрца свайго і ў разважлівасьці рук сваіх вадзіў іх.