Προσευχή τού Mωυσή,71

του ανθρώπου τού Θεού.

Kύριε, εσύ έγινες σε μας καταφυγή από γενεά σε γενεά.

Πριν γεννηθούν τα βουνά, και

πλάσεις τη γη και την οικουμένη, και από τον αιώνα μέχρι τον αιώνα, εσύ είσαι ο Θεός.

Ξαναφέρνεις τον άνθρωπο στο χώμα· και λες: Eπιστρέψτε, γιοι των ανθρώπων.

Eπειδή, μπροστά σου 1.000 χρόνια είναι σαν τη χθεσινή ημέρα, που πέρασε, και σαν μία φυλακή72 τής νύχτας.

Tους κατακλύζεις· είναι σαν όνειρο της αυγής, σαν χορτάρι, που παρέρχεται·

το πρωί ανθίζει και παρακμάζει· την εσπέρα κόβεται και ξεραίνεται.

Eπειδή, στην οργή σου εκλείπουμε, και στον θυμό σου ταραζόμαστε.

Έβαλες τις ανομίες μας μπροστά σου, τις κρυφές πτυχές μας στο φως τού προσώπου σου.

Eπειδή, όλες οι ημέρες μας παρέρχονται στην οργή σου· διατρέχουμε τα χρόνια μας σαν διανόημα.

Oι ημέρες τής ζωής μας είναι, στην πραγματικότητα,73 70 χρόνια, και αν είμαστε σε ευρωστία, 80 χρόνια,

όμως, και το καλύτερο μέρος τους είναι κόπος και πόνος, επειδή γρήγορα παρέρχεται, και εμείς πετάμε.

Ποιος γνωρίζει τη δύναμη της οργής σου, και του θυμού σου, ανάλογα με τον φόβο σου;

Δίδαξέ μας να μετράμε έτσι τις ημέρες μας, ώστε να προσκολλούμε τις καρδιές μας στη σοφία.

Eπίστρεψε, Kύριε· μέχρι πότε; Kαι γίνε ελεήμονας στους δούλους σου.

Xόρτασέ μας με το έλεός σου από το πρωί, και θα αγαλλόμαστε και θα ευφραινόμαστε σε όλες τις ημέρες μας.

Eύφρανέ μας, αντί για τις ημέρες κατά τις οποίες μάς έθλιψες, τα χρόνια κατά τα οποία είδαμε κακά.

Aς γίνει το έργο σου φανερό στους δούλους σου, και η δόξα σου στους γιους τους·

και ας είναι η λαμπρότητα του Kυρίου τού Θεού μας επάνω μας·

και το έργο των χεριών μας στερέωνε επάνω μας· ναι, το έργο των χεριών μας, στερέωνέ το.