Elifaz

Temanlı Elifaz şöyle yanıtladı: “Biri sana bir şey söylemeye çalışsa gücenir misin? Kim konuşmadan durabilir? Evet, pek çoklarına sen ders verdin, Zayıf elleri güçlendirdin, Tökezleyeni senin sözlerin ayakta tuttu, Titreyen dizleri sen pekiştirdin. Ama şimdi senin başına gelince gücüne gidiyor, Sana dokununca yılgınlığa düşüyorsun. Senin güvendiğin Tanrı'dan korkun değil mi, Umudun kusursuz yaşamında değil mi? “Düşün biraz: Hangi suçsuz yok oldu, Nerede doğrular yıkıma uğradı? Benim gördüğüm kadarıyla, fesat sürenler, Kötülük tohumu ekenler ektiklerini biçiyor. Tanrı'nın soluğuyla yok oluyor, Öfkesinin rüzgarıyla tükeniyorlar. Aslanın kükremesi, homurtusu kesildi, Dişleri kırıldı genç aslanların. Aslan av bulamadığı için yok oluyor, Dişi aslanın yavruları dağılıyor. “Bir söz gizlice erişti bana, Fısıltısı kulağıma ulaştı. Gece rüyaların doğurduğu düşünceler içinde, İnsanları ağır uyku bastığı zaman, Beni dehşet ve titreme aldı, Bütün kemiklerimi sarstı. Önümden bir ruh geçti, Tüylerim ürperdi. Durdu, ama ne olduğunu seçemedim. Bir suret duruyordu gözümün önünde, Çıt çıkmazken bir ses duydum: ‘Tanrı karşısında insan doğru olabilir mi? Kendisini yaratanın karşısında temiz çıkabilir mi? Bakın, Tanrı kullarına güvenmez, Meleklerinde hata bulur da, Çamur evlerde oturanlara, Mayası toprak olanlara, Güveden kolay ezilenlere mi güvenir? Ömürleri sabahtan akşama varmaz, Kimse farkına varmadan sonsuza dek yok olurlar. İçlerindeki çadır ipleri çekilince, Bilgelikten yoksun olarak ölüp giderler.’