“Livyatan'ı41:1 “Livyatan”: Livyatan'ın hangi hayvan olduğu kesin olarak bilinmiyor. Timsah ya da soyu tükenmiş bir hayvan olduğu sanılıyor. çengelle çekebilir misin, Dilini halatla bağlayabilir misin? Burnuna sazdan ip takabilir misin, Kancayla çenesini delebilir misin? Yalvarıp yakarır mı sana, Tatlı tatlı konuşur mu? Seninle antlaşma yapar mı, Onu ömür boyu köle edesin diye? Kuşla oynar gibi onunla oynayabilir misin, Hizmetçilerin eğlensin diye ona tasma takabilir misin? Balıkçılar onun üzerine pazarlık eder mi? Tüccarlar aralarında onu böler mi? Derisini zıpkınlarla, Başını mızraklarla doldurabilir misin? Elini üzerine koy da, çıkacak çıngarı gör, Bir daha yapmayacaksın bunu. Onu yakalamak için umutlanma, Görünüşü bile insanın ödünü patlatır. Onu uyandıracak kadar yürekli adam yoktur. Öyleyse benim karşımda kim durabilir? \v 11 Kim benden hesap vermemi isteyebilir? Göklerin altında ne varsa bana aittir. “Onun kolları, bacakları, Zorlu gücü, güzel yapısı hakkında Konuşmadan edemeyeceğim. Onun giysisinin önünü kim açabilir? Kim onun iki katlı zırhını delebilir41:13 Olası metin “Kim onun iki katlı zırhını delebilir?” (bkz. Septuaginta), Masoretik metin “Kim çift gem takmak için ona yaklaşabilir?”? Ağzının kapılarını açmaya kim yeltenebilir, Dehşet verici dişleri karşısında? Sımsıkı kenetlenmiştir Sırtındaki41:15 Olası metin “Sırtındaki” (bkz. Septuaginta, Vulgata), Masoretik metin “Gurur duyduğu”. sıra sıra pullar, Öyle yakındır ki birbirine Aralarından hava bile geçmez. Birbirlerine geçmişler, Yapışmış, ayrılmazlar. Aksırması ışık saçar, Gözleri şafak gibi parıldar. Ağzından alevler fışkırır, Kıvılcımlar saçılır. Kaynayan kazandan, Yanan sazdan çıkan duman gibi Burnundan duman tüter. Soluğu kömürleri tutuşturur, Alev çıkar ağzından. Boynu güçlüdür, Dehşet önü sıra gider. Etinin katmerleri birbirine yapışmış, Sertleşmiş üzerinde, kımıldamazlar. Göğsü taş gibi serttir, Değirmenin alt taşı gibi sert. Ayağa kalktı mı güçlüler dehşete düşer, Çıkardığı gürültüden ödleri patlar. Üzerine gidildi mi ne kılıç işler, Ne mızrak, ne cirit, ne de kargı. Demir saman gibi gelir ona, Tunç çürük odun gibi. Oklar onu kaçırmaz, Anız gibi gelir ona sapan taşları. Anız sayılır onun için topuzlar, Vınlayan palaya güler. Keskin çömlek parçaları gibidir karnının altı, Düven gibi uzanır çamura. Derin suları kaynayan kazan gibi fokurdatır, Denizi merhem çömleği gibi karıştırır. Ardında parlak bir iz bırakır, İnsan enginin saçları ağarmış sanır. Yeryüzünde bir eşi daha yoktur, Korkusuz bir yaratıktır. Kendini büyük gören her varlığı aşağılar, Gururlu her varlığın kralı odur.”