102. Mezmur

Zayıf düşünce derdini RAB'be döken mazlumun duası Ya RAB, duamı işit, Yakarışım sana erişsin. Sıkıntılı günümde yüzünü benden gizleme, Kulak ver sesime, Seslenince yanıt ver bana hemen. Çünkü günlerim duman gibi yok oluyor, Kemiklerim ateş gibi yanıyor. Yüreğim kırgın yemiş ot gibi kurudu, Ekmek yemeyi bile unuttum. Bir deri bir kemiğe döndüm Acı acı inlemekten. Issız yerlerdeki ishakkuşunu andırıyorum, Viranelerdeki kukumav gibiyim. Gözüme uyku girmiyor, Damda yalnız kalmış bir kuş gibiyim. Düşmanlarım bütün gün bana hakaret ediyor, Bana dil uzatanlar adımı lanet için kullanıyor. Kızıp öfkelendiğin için Külü ekmek gibi yiyor, İçeceğime gözyaşı katıyorum. Beni kaldırıp bir yana attın. Günlerim akşam uzayan gölge gibi yitmekte, Ot gibi sararmaktayım. \v 12 Ama sen, sonsuza dek tahtında oturursun, ya RAB, Ünün kuşaklar boyu sürer. Kalkıp Siyon'a sevecenlik göstereceksin, Çünkü onu kayırmanın zamanıdır, beklenen zaman geldi. Kulların onun taşlarından hoşlanır, Tozunu bile severler. Uluslar RAB'bin adından, Yeryüzü kralları görkeminden korkacak. Çünkü RAB Siyon'u yeniden kuracak, Görkem içinde görünecek. Yoksulların duasına kulak verecek, Yalvarışlarını asla hor görmeyecek. Bunlar gelecek kuşak için yazılsın, Öyle ki, henüz doğmamış insanlar RAB'be övgüler sunsun. RAB yücelerdeki kutsal katından aşağı baktı, Göklerden yeryüzünü gözetledi, Tutsakların iniltisini duymak, Ölüm mahkûmlarını kurtarmak için. Böylece halklar ve krallıklar RAB'be tapınmak için toplanınca, O'nun adı Siyon'da, Övgüsü Yeruşalim'de duyurulacak. RAB gücümü kırdı yaşam yolunda, Ömrümü kısalttı. “Ey Tanrım, ömrümün ortasında canımı alma!” dedim. “Senin yılların kuşaklar boyu sürer! \v 25 “Çok önceden attın dünyanın temellerini, Gökler de senin ellerinin yapıtıdır. Onlar yok olacak, ama sen kalıcısın. Hepsi bir giysi gibi eskiyecek. Onları bir kaftan gibi değiştireceksin, Geçip gidecekler. Ama sen hep aynısın, Yılların tükenmeyecek. Gözetiminde yaşayacak kullarının çocukları, Senin önünde duracak soyları.”