116. Mezmur

RAB'bi seviyorum, Çünkü O feryadımı duyar. Bana kulak verdiği için, Yaşadığım sürece O'na sesleneceğim. Ölüm iplerine dolaşmıştım, Ölüler diyarının kâbusu yakama yapışmıştı, Sıkıntıya, acıya gömülmüştüm. O zaman RAB'bi adıyla çağırdım, “Aman, ya RAB, kurtar canımı!” dedim. RAB lütufkâr ve adildir, Sevecendir Tanrımız. RAB saf insanları korur, Tükendiğim zaman beni kurtardı. Ey canım, yine huzura kavuş, Çünkü RAB sana iyilik etti. Sen, ya RAB, canımı ölümden, Gözlerimi yaştan, Ayaklarımı sürçmekten kurtardın. Yaşayanların diyarında, RAB'bin huzurunda yürüyeceğim. \v 10 İman ettim, “Büyük acı çekiyorum” dediğim zaman bile116:10 “İman ettim, ‘Büyük acı çekiyorum’ dediğim zaman bile” ya da “İman ettim, bu nedenle konuştum. Büyük acı çekiyorum” (bkz. 2Ko.4:13).. Şaşkınlık içinde, “Bütün insanlar yalancı” dedim. Ne karşılık verebilirim RAB'be, Bana yaptığı onca iyilik için? Kurtuluş sunusu olarak kadeh kaldırıp RAB'bi adıyla çağıracağım. Bütün halkının önünde, RAB'be adadıklarımı yerine getireceğim. RAB'bin gözünde değerlidir116:15 “Değerlidir” ya da “Acıdır”. Sadık kullarının ölümü. Ya RAB, ben gerçekten senin kulunum; Kulun, hizmetçinin oğluyum, Sen çözdün bağlarımı. Ya RAB, seni adınla çağırıp Şükran kurbanı sunacağım. RAB'be adadıklarımı yerine getireceğim Bütün halkının önünde, RAB'bin Tapınağı'nın avlularında, Senin orta yerinde, ey Yeruşalim! RAB'be övgüler sunun!