50. Mezmur

Asaf'ın mezmuru Güçlü olan Tanrı, RAB konuşuyor; Güneşin doğduğu yerden battığı yere kadar Yeryüzünün tümüne sesleniyor. Güzelliğin doruğu Siyon'dan Parıldıyor Tanrı. Tanrımız geliyor, sessiz kalmayacak, Önünde yanan ateş her şeyi kül ediyor, Çevresinde şiddetli bir fırtına esiyor. Halkını yargılamak için Yere göğe sesleniyor: “Toplayın önüme sadık kullarımı, Kurban keserek benimle antlaşma yapanları.” Gökler O'nun doğruluğunu duyuruyor, Çünkü yargıç Tanrı'nın kendisidir. Sela “Ey halkım, dinle de konuşayım, Ey İsrail, sana karşı tanıklık edeyim: Ben Tanrı'yım, senin Tanrın'ım! Kurbanlarından ötürü seni azarlamıyorum, Yakmalık sunuların sürekli önümde. Ne evinden bir boğa, Ne de ağıllarından bir teke alacağım. Çünkü bütün orman yaratıkları, Dağlardaki bütün hayvanlar benimdir. Dağlardaki bütün kuşları korurum, Kırlardaki bütün yabanıl hayvanlar benimdir. Acıksam sana söylemezdim, Çünkü bütün dünya ve içindekiler benimdir. Ben boğa eti yer miyim? Ya da keçi kanı içer miyim? Tanrı'ya şükran kurbanı sun, Yüceler Yücesi'ne adadığın adakları yerine getir. Sıkıntılı gününde seslen bana, Seni kurtarırım, sen de beni yüceltirsin. Ama Tanrı kötüye şöyle diyor: “Kurallarımı ezbere okumaya Ya da antlaşmamı ağzına almaya ne hakkın var? Çünkü yola getirilmekten nefret ediyor, Sözlerimi arkana atıyorsun. Hırsız görünce onunla dost oluyor, Zina edenlere ortak oluyorsun. Ağzını kötülük için kullanıyor, Dilini yalana koşuyorsun. Oturup kardeşine karşı konuşur, Annenin oğluna kara çalarsın. Sen bunları yaptın, ben sustum, Beni kendin gibi sandın. Seni azarlıyorum, Suçlarını gözünün önüne seriyorum. “Dikkate alın bunu, ey Tanrı'yı unutan sizler! Yoksa parçalarım sizi, kurtaran olmaz. Kim şükran kurbanı sunarsa beni yüceltir; Yolunu düzeltene kurtarışımı göstereceğim.”