Закон, маючы цень будучых дабротаў, а не самы вобраз рэчаў, аднымі тымі самымі ахвярамі, якія кожны год стала прыносяцца, ніколі ня можа зрабіць дасканалымі тых, што прыходзяць зь імі.

Інакш перасталі б прыносіць іх, бо ахвяравальнікі, ачышчаныя адзін раз, ня мелі б ужо ніякага ўсьведамленьня грахоў.

Але ахвярамі штогод робіцца напамін пра грахі;

бо немагчыма, каб кроў цялят і казлоў зьнішчала грахі.

Таму Хрыстос, уваходзячы ў сьвет, кажа: «ахвяры і прынашэньня Ты не захацеў, але цела падрыхтаваў Мне.

Усеспаленьні і ахвяры за грэх не даспадобы Табе.

Тады Я сказаў: вось, іду, як у пачатку кнігі напісана пра Мяне, выканаць волю Тваю, Божа»;

сказаўшы раней, што ні ахвяр, ні прынашэньняў, ні ўсеспаленьняў, ні ахвяры за грэх, - якія прыносяцца паводле закона, - Ты не захацеў і не ўпадабаў,

потым дадаў: «вось, іду выканаць волю тваю, Божа». Адмяняе першае, каб пастанавіць другое.

Па гэтай вось волі асьвечаныя мы аднаразовым прынясеньнем Цела Ісуса Хрыста.

І кожны сьвятар штодзень стаіць у служэньні і шмат разоў прыносіць адны і тыя самыя ахвяры, якія ніколі ня могуць зьнішчыць грахоў.

А Ён, прынёсшы адну ахвяру за грахі, назаўсёды сеў праваруч Бога,

чакаючы потым, пакуль ворагі Ягоныя будуць пакладзены «падножжам ног Ягоных».

Бо Ён адным прынашэньнем назаўсёды зрабіў дасканалымі тых, хто асьвячаецца.

Пра гэта сьведчыць вам і Дух Сьвяты; бо сказана:

«вось запавет, які завяшчаю ім пасьля тых дзён, кажа Гасподзь: увяду законы Мае ў сэрцы іхнія, і ў думках іхніх напішу іх,

і грахоў іхніх і беззаконьняў іхніх не ўзгадаю больш».

А дзе ёсьць дараваньне грахоў, там не патрэбнае прынашэньне за іх.

І вось, браты, маючы адвагу ўваходзіць у сьвяцілішча праз Кроў Ісуса Хрыста, шляхам новым і жывым,

які Ён зноў адкрыў нам праз заслону, гэта значыцца, праз плоць Сваю,

і маючы вялікага Сьвятара над домам Божым,

прыступайма са шчырым сэрцам, з поўнаю вераю, крапленьнем ачысьціўшы сэрцы ад пахібнага сумленьня, і абмыўшы цела вадою чыстаю,

будзем трымацца вызнаньня надзеі непахісна, бо верны Той, Хто абяцаў;

будзем уважлівыя адно да аднаго, заахвочваючы ў любові і добрых учынках;

ня будзем пакідаць сходу свайго, як гэта ў некаторых у звычаі; а будзем намаўляць адно аднаго, і тым болей, чым выразьней бачыце набліжэньне дня таго.

Бо, калі мы, атрымаўшы спазнаньне ісьціны, самахоць грэшым, дык не застаецца больш ахвяры за грахі,

а нейкае страшнае чаканьне суду і лютасьці вагню, гатовага зжэрці супраціўцаў.

Калі чалавек, які адкінуў закон Майсееў, пры двух і трох сьведках, безь мілажалю караецца сьмерцью,

дык наколькі ж цяжэйшае, думаеце, кары варты будзе той, хто топча Сына Божага і не ўважае за сьвятыню Кроў запавета, якою асьвечаны, і Духа мілаты абражае?

Мы ведаем Таго, Хто сказаў: «у Мяне адпомста, Я аддам, кажа Гасподзь». І яшчэ: «Гасподзь будзе судзіць народ Свой».

Страшна трапіць у рукі Бога жывога!

Успомніце ранейшыя дні вашыя, калі вы, дасьведчаныя, вытрымалі вялікі подзьвіг пакутаў,

то самі сярод глумленьня і зьдзекаў, служачы відовішчам іншым, то будучы супольнікамі тых, што гэта зазналі;

бо вы і маім кайданам спагадалі, і рабунак маёмасьці вашай прымалі з радасьцю, ведаючы, што ёсьць у вас на нябёсах маёмасьць лепшая і непрамінушчая.

Дык не пакідайце спадзяваньня вашага, якое мае атрымаць вялікую аддзяку.

Цярплівасьць патрэбна вам, каб, выканаўшы волю Божую, атрымаць абяцанае;

«яшчэ крыху, зусім крыху, і Той, Хто мае прыйсьці, прыйдзе і не забавіцца.

Праведны вераю жыць будзе; а калі хто завагаецца, ня хінецца да таго душа Мая».

А мы ня з тых, што вагаюцца на пагібель, а стаім у веры на ратунак душы.