Так! У срэбра ёсьць вытокавая жыліна, і ў золата месца, дзе яго плавяць.

Жалеза здабываецца зь зямлі; з каменьня выплаўляецца медзь.

Чалавек кладзе мяжу цемры і старанна шукае камень у змроку і цяні сьмяротным.

Выкопваюць рудню ў мясьцінах, забытых нагою, спускаюцца ўглыбіню, вісяць і зыбаюцца ўдалечыні ад людзей.

Зямля, на якой вырастае хлеб, усярэдзіне перакапана як бы агнём.

Камяні яе - месца сапфіра, і ў ёй пясчынкі золата.

Сьцежкі туды ня ведае драпежная птушка, і ня бачыла яе вока каршуна;

не тапталі яе львы, і не хадзіў па ёй шакал.

На граніт кладзе ён руку сваю, з коранем перакульвае горы;

у камянях прасякае каналы, і ўсё каштоўнае бачыць вока ягонае;

спыняе цячэньне патокаў і схаванае выносіць на сьвятло.

Але дзе мудрасьць жыве? і дзе месца розуму?

Ня ведае чалавек цаны яе, і яна ня жыве на зямлі жывых.

Бездань кажа: не ўва мне яна; і мора кажа: не ў мяне.

Не даецца яна за золата, і не набываецца яна за вагу срэбра.

Не ацэньваецца яна золатам Афірскім, ні каштоўным аніксам, ні сапфірам;

не раўняецца зь ёю золата і крышталь, і ня выменяеш яе на посуд з чыстага золата.

А пра каралы і жэмчуг і згадваць няма чаго, і набыцьцё мудрасьці вышэй за рубіны.

Не раўняецца зь ёю тапаз Эфіопскі; чыстым золатам не ацэньваецца яна.

Адкуль жа выходзіць мудрасьць? і дзе месца розуму?

Схавана яна ад вачэй усяго жывога і ад птушак нябесных утоена.

Авадон і сьмерць кажуць: вушамі нашымі чулі мы чутку пра яе.

Бог ведае шлях яе, і Ён ведае месца яе.

Бо бачыць да краёў зямлі і бачыць пад усім небам.

Калі Ён ветру даваў вагу і разьмяшчаў ваду па меры,

калі назначаў статут дажджу і шлях маланцы громаноснай,

тады Ён бачыў яе і паказаў яе, падрыхтаваў яе і яшчэ выпрабаваў яе

і сказаў чалавеку: вось страх Гасподні ёсьць сапраўдная мудрасьць, і аддаленьне ад ліха - розум.