Слова Агура, сына Якеевага. Натхнёныя выслоўі, якія сказаў гэты чалавек Іфіілу, Іфіілу і Укалу:

сапраўды, я большы невук, чым хто-небудзь зь людзей, і розуму чалавечага няма ў мяне,

і не навучыўся я мудрасьці, і пазнаньня сьвятых ня маю.

Хто ўзыходзіў на неба і сыходзіў? хто сабраў вецер у прыгаршчы свае? хто завязаў ваду ў вопратку? хто вызначыў усе межы зямлі? якое імя ў яго? і якое імя ў сына яго? ці ведаеш?

Кожнае слова ў Бога чыстае; Ён - шчыт тым, хто на яго спадзяецца.

Не дадавай да словаў Ягоных, каб Ён ня выкрыў цябе як ашуканца.

Дзьве рэчы я прашу ў Цябе, не адмові мне, перш чым я памру:

марнасьць і лжу адвядзі ад мяне, галечы і багацьця не давай мне, кармі мяне хлебам надзённым,

каб, аб'еўшыся, я ня зрокся Цябе і не сказаў: «хто Гасподзь?» і каб, згалеўшы, не пачаў красьці і зьневажаць імя Бога майго.

Не кляні раба перад гаспадаром ягоным, каб ён не пракляў цябе і ты не застаўся вінаваты.

Ёсьць род, які праклінае бацьку свайго і не дабраслаўляе маці сваёй.

Ёсьць род, які чысты ў вачах сваіх, тым часам як не адмыты ад бруду свайго.

Ёсьць род - о, якія пыхлівыя вочы ў яго, і як паднятыя вейкі ў яго!

Ёсьць род, у якога зубы - мячы, і сківіцы - нажы, каб пажыраць бедных на зямлі і ўбогіх сярод людзей.

У ненаеднасьці дзьве дачкі: «давай, давай»! Вось тры ненаяды, і чатыры, якія ня скажуць: «даволі!»

Апраметная і нутроба бясплодная, зямля, якая не насычаецца вадою, і агонь, які ня кажа: «даволі!».

Вока, якое насьміхаецца з бацькі і пагарджае пакораю маці, выдзяўбуць крумкачы над ракою, і зжаруць птушаняты арліныя!

Тры рэчы неспасьцігальныя мне, і чатырох я не разумею:

шляхі арла на небе, шляхі зьмяі на скале, шляхі карабля сярод мора, і шляхі мужчыны да дзяўчыны.

Такі шлях і ў жонкі-пералюбніцы; паела і выцерла рот свой, і кажа: «я нічога благога не зрабіла».

Ад трох трасецца зямля, чатырох яна ня выносіць:

раба, калі ён робіцца царом; неразумнага, калі ён удосыць есьць хлеб;

ганебную жанчыну, калі яна выходзіць замуж, і служанку, калі зойме месца гаспадыні сваёй.

Вось чатыры малыя на зямлі; але яны мудрэйшыя за мудрых:

мурашкі - народ нядужы, але летам назапашваюць ежу сваю:

горныя мышы - народ слабы, але ставяць дамы свае на скале;

у саранчы няма цара, але выступае яна згуртавана;

павук лапамі чапляецца, але бывае ў царскіх харомах.

Вось трое маюць статную хаду, і чацьвёра статна выступаюць:

леў, асілак сярод зьвяроў, не саступіць ні перад кім;

конь, і казёл, і цар народу свайго.

Калі ты ў задавацтве тваім зрабіў глупства і падумаў ліхое, дык пакладзі руку на вусны;

бо, як ад зьбіваньня малака робіцца масла, ад ўдару ў нос цячэ кроў, так і ад абуджэньня гневу ўзьнікае свара.