Слова Лемуіла цара. Настаўленьне, якое дала яму маці ягоная:

што, сыне мой? Што, сыне ўлоньня майго? Што, сыне зарокаў маіх?

Не аддавай жанчыне сілы тваёй, ні шляхоў тваіх пагубніцам цароў.

Не царам, Лемуіле, не царам піць віно, і не князям - сякеру,

каб, напіўшыся, яны не забылі закона і не перакруцілі суд усіх прыгнечаных.

Дайце сякеру таму, хто гіне, і віно засмучанаму душою;

хай ён вып'е і забудзе беднасьць сваю і не згадае больш пра сваю пакуту.

Размыкай вусны свае за безгалосага і дзеля абароны ўсіх занядбаных.

Размыкай вусны свае дзеля правасудзьдзя і дзеля беднага і гаротнага.

Хто знойдзе дабрадзейную жонку? цана яе вышэй за жэмчуг.

Пэўнае ў ёй сэрца мужа яе, і не застанецца ён бяз прыбытку.

Яна аддае яму дабром, а ня злом, ва ўсе дні жыцьця свайго.

Здабывае воўну і лён, і ахвотна працуе сваімі рукамі.

Яна, як купецкія караблі, здалёку вязе свой хлеб.

Яна ўстае на досьвітку, і раздае ежу ў доме сваім і належнае слугам сваім.

Падумае пра поле, і купляе яго; ад плёну рук сваіх садзіць вінаграднік.

Апярэзвае сілаю сьцёгны свае і мацуе мышцы свае.

Яна адчувае, што занятак яе добры, і - сьветач яе ня тухне і ўначы.

Працягвае рукі свае да прасьніцы, і пальцы яе бяруцца за верацяно.

Далоню сваю яна растуляе беднаму, і руку сваю падае ўбогаму.

Не баіцца сьцюжы для сям'і сваёй, бо ўся сям'я яе апранута ў двайную адзежу.

Яна робіць сабе дываны; вісон і пурпура - вопратка яе.

Муж яе вядомы каля брамы, калі сядзіць са старэйшынамі зямлі.

Яна робіць покрывы, і прадае, і паясы дастаўляе купцам Фінікійскім.

Моц і прыгажосьць яе - вопратка яе, і весела глядзіць яна ў будучыню.

Вусны свае растуляе з мудрасьцю, і добрая парада на языку ў яе.

Яна сочыць за гаспадаркай у доме сваім і ня есьць хлеба гультайскага.

Устаюць дзеці - і дагаджаюць ёй, - муж, і хваліць яе:

«шмат было жонак дабрадзейных; але ты пераўзышла іх усіх».

Мілавіднасьць падманлівая і прыгажосьць марная; а жонка, якая баіцца Госпада, вартая пахвалы.

Дайце ёй ад плёну рук яе, і хай праславяць яе каля брамы ўчынкі яе!