Давідава.

Над рэкамі Вавілона, там сядзелі і плакалі мы, калі згадвалі пра Сіён.

На вербах пасярод яго павесілі мы свае арфы.

А тыя, што нас паланілі, песьняў ад нас патрабавалі, а нашыя прыгнятальнікі - весялосьці: «пасьпявайце нам зь песьняў Сіёна».

Як нам сьпяваць Гасподнюю песьню на чужынскай зямлі?

Калі забуду цябе, Ерусаліме, хай забудзе мяне правіца мая;

хай прыліпне язык мой да паднябеньня, калі помніць цябе я ня буду, калі не пастаўлю Ерусаліма на чале весялосьці маёй.

Прыгадай, Госпадзе, сынам Эдомавым дзень Ерусаліма, калі казалі яны: «руйнуйце, руйнуйце да падмурка яго».

Дачка Вавілона, спусташальніца! дабрашчасны, хто ўдзеліць табе за тое, што зрабіла ты нам!

Дабрашчасны, хто возьме й заб'е немаўлятак тваіх аб камень!