І зноў Ён пачаў навучаць каля мора; і сабраўся да Яго вялізарны натоўп, так што Ён, увайшоўшы ў човен, сядзеў у моры, а ўвесь натоўп быў на беразе каля мора. І навучаў іх шмат у прыповесьцях, і гаварыў ім у Сваёй навуцы: «Слухайце. Вось выйшаў сейбіт сеяць. І сталася, калі сеяў, адно [зерне] ўпала пры дарозе; і наляцелі птушкі нябесныя і падзяўблі яго. Іншае ўпала на камяністае месца, дзе не было шмат зямлі, і адразу ўзыйшло, бо зямля была неглыбокая; а калі ўзыйшло сонца, зьвяла, і, як ня мела кораня, высахла. А іншае ўпала ў церні, і вырасьлі церні, і заглушылі яго, і не дало плоду. А іншае ўпала ў добрую зямлю і дало плод, які ўзыйшоў і вырас, і ўрадзіла адно трыццаць, адно шэсьцьдзесят, і адно сто». І сказаў ім: «Хто мае вушы, каб слухаць, няхай слухае». Калі ж Ён застаўся Сам, тыя, што з Ім былі, разам з Дванаццацьцю спыталіся ў Яго адносна прыповесьці. І сказаў Ён ім: «Вам дадзена разумець таямніцу Валадарства Божага; а тым, якія вонкі, усё стаецца ў прыповесьцях, каб гледзячы глядзелі, і ня бачылі, і каб слухаючы слухалі, і не разумелі, каб не навярнуліся і не былі ім адпушчаны грахі». І кажа ім: «Не разумееце гэтай прыповесьці? А як жа ўсе прыповесьці зразумееце? Сейбіт слова сее. Вось тыя, што пры дарозе, дзе сеецца слова, калі пачуюць яго, адразу прыходзіць шатан і забірае слова, пасеянае ў сэрцах іхніх. Таксама і тыя, што на камяністым месцы пасеяны, пачуўшы слова, адразу з радасьцю прыймаюць яго, але ня маюць у сабе кораня, таму нетрывалыя; калі надыйдзе прыгнёт ці перасьлед дзеля слова, адразу ж горшацца. А тыя, што ў цернях пасеяныя, чуюць слова, але клопаты веку гэтага і ашуканства багацьця ды іншыя пажаданьні, уваходзячы, заглушаюць слова, і яно стаецца бясплодным. А тыя, што пасеяныя ў добрую зямлю, гэта тыя, што чуюць слова, і прыймаюць, і прыносяць плод: адзін — трыццаць, іншы — шэсьцьдзесят, а іншы — сто». І сказаў ім: «Ці на тое прыносіцца сьвечка, каб паставіць яе пад пасудзіну або пад ложак? Ці не на тое, каб была пастаўлена на сьвечніку? Бо няма нічога тайнага, каб не выявілася, і няма нічога схаванага, каб не сталася яўным. Калі хто мае вушы, каб слухаць, няхай слухае». І сказаў ім: «Глядзіце, што слухаеце! Якою меркаю мерыце, такою вам будзе адмерана і будзе дададзена вам, якія слухаеце. Бо хто мае, таму будзе дадзена, а хто ня мае, дык і тое, што мае, будзе забрана ў яго». І сказаў: «Гэтак ёсьць Валадарства Божае, як быццам чалавек кідае насеньне ў зямлю. І ці ён сьпіць, ці ўстае ноччу і днём, а насеньне ўзыходзіць і расьце, і ён ня ведае як. Бо зямля сама сабою родзіць спачатку рунь, потым колас, потым поўнае зерне ў коласе. Калі ж плод сасьпее, адразу пасылае серп, бо надыйшло жніво». І сказаў: «Да чаго падобнае Валадарства Божае? Або ў якой прыповесьці выявім яго? Як гарчычнае зерне, якое, калі сеецца ў зямлю, ёсьць меншым за ўсе насеньні на зямлі; а калі пасеянае, узыходзіць і робіцца большым за ўсе расьліны, і пускае галіны вялікія, так што птушкі нябесныя могуць хавацца ў засені яго». І многімі падобнымі прыповесьцямі гаварыў ім слова, колькі маглі яны слухаць, і без прыповесьці не гаварыў ім, а вучням асобна тлумачыў усё. І ў той самы дзень, калі надыйшоў вечар, кажа ім: «Пераплывем на другі бок». І яны, пакінуўшы натоўп, бяруць Яго, бо Ён быў у чаўне, і іншыя чаўны былі з Ім. І сталася вялікая бура, і хвалі білі ў човен, так што ён ужо напаўняўся [вадою]. А Ён спаў на карне на падушцы. І будзяць Яго, і кажуць Яму: «Настаўнік! Ці ж Цябе ня рупіць, што мы гінем?» І Ён, падняўшыся, забараніў ветру і сказаў мору: «Замаўчы, суцішся!» І сьціх вецер, і сталася вялікая ціша. І кажа ім: «Чаму вы так палахлівыя? Ці ж ня маеце веры?» І яны спалохаліся страхам вялікім і гаварылі адзін аднаму: «Хто ж Ён, што вецер і мора слухаюцца Яго?»