Калі сядзеш есьці з вялікім панам, пільна зважай, што перад табою, і прыстаў нож да горла твайго, калі прагавітая душа твая. Ня квапся на прысмакі ягоныя, бо гэта падманлівы хлеб. Не намагайся мець багацьце, пакінь разважаньні свае. Зьвернеш вочы твае на яго, а яго няма, бо справіць яно крылы сабе і паляціць, як арол, аж у неба. Ня еш хлеб з зайздросным і ня квапся на яго прысмакі, бо якія думкі ў сэрцы ягоным, такі і ён. «Еш і пі», — кажа ён табе, але сэрца яго не з табою. Кавалак, які ты зьеў, званітуеш, дарэмныя будуць салодкія словы твае. Не гавары ў вушы дурня, бо ён узгардзіць разумнымі мовамі тваімі. Не перасоўвай мяжы старадаўняй і на поле сіротаў не ўваходзь, бо дужы Абаронца іхні, і Ён будзе бараніць іх у справе іхняй з табою. Зьвярні сэрца тваё да настаўленьня, і вушы твае — да словаў веданьня. Не пакідай юнака без настаўленьня, бо калі пакараеш яго дубцом, ён не памрэ. Ты пакараеш яго дубцом і выратуеш душу ягоную ад пекла. Сыне мой, калі мудрым будзе сэрца тваё, будзе радавацца з табою і маё сэрца. І будуць цешыцца ныркі мае, калі на вуснах тваіх будуць словы правасьці. Няхай сэрца тваё не зайздросьціць грэшнікам, але кожны дзень няхай будзе яно ў страху ГОСПАДАВЫМ, бо ёсьць будучыня, і надзея твая не загіне. Слухай, сыне мой, і будзь мудры, і скіроўвай сэрца тваё на шлях [просты]. Ня будзь сярод тых, што напіваюцца віна, сярод тых, што аб’ядаюцца мясам, бо п’яніца і абжора зьбяднеюць, і заспанасьць апране ў лахманы. Слухай бацьку твайго, які нарадзіў цябе, і не цурайся маці тваёй, калі яна састарэе. Купляй праўду і не прадавай мудрасьці, настаўленьня і розуму. Цешыцца і весяліцца бацька праведнага, і той, хто нарадзіў мудрага, радуецца з яго. Няхай радуецца бацька твой, і тая, што нарадзіла цябе, няхай весяліцца. Сыне мой, дай мне сэрца тваё, і няхай вачам тваім будуць даспадобы шляхі мае. Бо распусьніца — яма глыбокая, і чужая [жонка] — цесны калодзеж. Яна цікуе, быццам забойца, і памнажае ліхадзеяў паміж людзьмі. У каго стогн? У каго гора? У каго сваркі? У каго смутак? У каго раны без прычыны? У каго чырвоныя вочы? У тых, якія доўга сядзяць пры віне, у тых, якія прыходзяць спрабаваць віна мяшанага. Не глядзі на віно, як яно чырванее, як прамяніцца ў келіху, як роўненька ліецца, у рэшце яно ўкусіць, як зьмяя, і ўджаліць, як гадзіна. Вочы твае будуць глядзець на чужых [жонак], і сэрца тваё загаворыць падступна. І будзеш ты як той, што ляжыць пасярод мора, і як той, што ляжыць на версе мачты. [І скажаш:] «Білі мяне, а я не адчуваў, штурхалі мяне, а я ня ведаў. Калі прачнуся, зноў буду шукаць таго самага».