Словы Агура, сына Якэ, выслоўі, якія сказаў чалавек гэты да Ітыэля, да Ітыэля і Укаля: Бо я найдурнейшы між людзей, і розуму чалавечага няма ў мяне, не навучыўся я мудрасьці і ведаў сьвятых ня ведаю. Хто ўзыходзіў на неба і зыходзіў? Хто сабраў вецер у жменю сваю? Хто зьвязаў воды ў адзежу? Хто ўмацаваў усе канцы зямлі? Якое імя яго і якое імя сына ягонага, ці ведаеш ты? Усе словы Бога чыстыя [ад дамешкаў], Ён — шчыт для тых, што маюць у Ім надзею. Не дадавай да словаў Ягоных, каб Ён ня выкрыў цябе і ня стаўся ты падманшчыкам. Дзьве рэчы прашу ў Цябе, не адмаўляй мне перш, чым памру: Марнасьць і слова хлусьлівае аддалі ад мяне, ані беднасьці, ані багацьця не давай мне, сыць мяне хлебам, вызначаным для мяне, каб я, насыціўшыся, ня выракся Цябе і не сказаў: «Хто ГОСПАД?», або каб, зьбяднеўшы, ня стаў красьці і ганьбіць імя Бога майго. Не ачарняй слугі перад гаспадаром ягоным, каб ён не пракляў цябе і ты ня стаўся вінаватым. [Ёсьць] пакаленьне, якое праклінае бацьку свайго і не дабраслаўляе маці сваю, пакаленьне, якое чыстае ў вачах сваіх, але не абмытае ад бруду свайго, пакаленьне, у якога пыхлівыя вочы і павекі ўзьнятыя, пакаленьне, у якога зубы — мячы, а сківіцы — нажы, каб есьці ўцісьнёных на зямлі і гаротных між людзей. У п’яўкі дзьве дачкі: «давай» і «давай». Вось тры ненасытныя і чатыры, якія ня скажуць: «Досыць»: адхлань і чэрава няплоднае, зямля, якая не насычаецца вадою, і агонь, які ня кажа: «Досыць». Вока, якое зьдзекуецца з бацькі і пагарджае паслухмянасьцю маці, выдзяўбаюць груганы над ракою і зьядуць арляняты. Вось тры [рэчы], дзіўныя для мяне, і чатырох не разумею: шляху арла ў небе, шляху зьмяі на скале, шляху карабля сярод мора і шляху мужчыны да дзяўчыны. Такі самы шлях жанчыны чужаложнай: зьела, абцёрла вусны свае і кажа: «Я не зрабіла благога». Дзеля трох трасецца зямля, і чатырох яна зьнесьці ня можа: слугі, калі ён валадарыць, бязглуздага, калі ён насычаецца хлебам, ганебнай жанчыны, калі яна замуж выходзіць, і нявольніцы, калі яна спадкуе па гаспадыні сваёй. Вось чатыры малыя на зямлі, але яны мудрэйшыя за мудрых: мурашкі — народ ня моцны, але летам назапашваюць хлеб свой, горныя мышы — народ не магутны, але стаўляюць дамы свае на скале, няма валадара ў саранчы, але ўсе выходзяць шыхтавана, павук лапкамі чапляецца, але вось, ён у палацы валадара. Вось трое крочаць паважна, і чацьвёра паважна ходзяць: леў, магутнейшы між зьвярамі, ні перад кім не саступае, конь асядланы, і казёл, і валадар, супраць якога ніхто не паўстане. Калі вывышаешся бяздумна або калі задумаў ліхое, [палажы] руку сваю на вусны. Бо хто зьбівае малако, атрымае масла, і хто ўдарыць у нос, атрымае кроў, а хто выклікае гнеў, атрымае сварку.