Кніга выслоўяў Саламонавых, разьдзел 5 Выслоўі, раз 5
Сыне мой, зважай на мудрасьць маю, прыхілі вуха тваё да розуму майго, каб меў ты разважлівасьць, і вусны твае захавалі веданьне. Бо вусны распусьніцы ацякаюць мёдам, і паднябеньне яе мякчэйшае за алей, але канец яе горкі, як палын, і востры, як меч двусечны. Ногі ейныя да сьмерці зыходзяць, а стопы ейныя на пекла абапіраюцца. Як яна не разумее сьцежкі жыцьця, дык хістаюцца крокі яе, і ты ня можаш ведаць іх. Дык вось цяпер, дзеці, паслухайце мяне, і не адыходзьцеся ад словаў вуснаў маіх. Аддалі ад яе шлях твой, і не падыходзь да дзьвярэй дому яе, каб не аддаць годнасьці сваёй іншым і гадоў сваіх — бязьлітаснаму, каб не сыцелі чужынцы з сілы тваёй, і з працы тваёй — у доме чужым. І будзеш ты потым стагнаць, калі будуць зьняможаныя цела тваё і сілы твае. І ты скажаш: «Чаму я зьненавідзеў настаўленьне, і сэрца маё ўзгардзіла дакараньнем. Ня слухаў я голасу настаўнікаў сваіх, і не прыхіляў я вуха свайго да тых, што вучылі мяне. Ледзь ня трапіў я ў вялікае няшчасьце сярод грамады? і народу!» Пі ваду са сваёй крыніцы, тую, што цячэ з твайго калодзежу. Навошта крыніцам тваім разьлівацца на вуліцы, а ручаям цячы па плошчах? Няхай яны служаць толькі табе, а не чужынцам разам з табою. Няхай крыніца твая будзе дабраслаўлёная, і цешся жонкай маладосьці тваёй. Яна — ланя ласкавая і сарна прыгожая, ейныя грудзі няхай поюць цябе ва ўсякую часіну, у каханьні яе мей асалоду заўсёды. Навошта табе, сыне мой, захапляцца распусьніцай і абдымаць улоньне чужаніцы? Бо перад вачамі ГОСПАДА шляхі чалавека, Ён ведае ўсе крокі яго. Бязбожніка схопяць ягоныя ўласныя правіны, і ён зьвязаны путамі грахоў сваіх. Ён памрэ без настаўленьня і будзе блукаць дзеля вялікай глупоты сваёй.