Сыне мой, прыймі словы мае і захоўвай у сабе прыказаньні мае. Захоўвай прыказаньні мае і жыві, і закон мой — як зрэнку вока твайго. Навяжы іх на пальцы твае, напішы іх на табліцах сэрца твайго. Скажы мудрасьці: «Ты — сястра мая», і розум назаві сябрам, каб яны захавалі цябе ад чужой жонкі, ад чужаніцы, што гаворыць лагодныя словы. Вось, глядзеў я праз вакно дому свайго, праз краты свае, і ўбачыў сярод неразумных, заўважыў сярод маладых людзей юнака легкадумнага, як праходзіў вуліцай каля рогу яе, як ішоў дарогаю ў дом яе, у поцемках, у позьні час, у начной цемры і змроку. І вось выходзіць насустрач яму жанчына, у распусным адзеньні, з падступным сэрцам, галасьлівая і нястрыманая, ногі яе не бываюць у доме яе: ці то на вуліцы, ці то на плошчы, і на кожным рагу растаўляе пасткі. І схапіла яго, цалавала яго, і з бессаромным тварам казала яму: «У мяне ахвяра мірная, сёньня споўніла абяцаньні мае, таму выйшла на спатканьне табе, прагнула бачыць аблічча тваё і знайшла цябе. Дыванамі я заслала ложак мой, шматколернымі тканінамі з Эгіпту, пакой мой пасыпала мірам, альвасам і цынамонам. Прыйдзі, будзем цешыцца пяшчотамі да раніцы, атрымліваць асалоду ад каханьня. Бо няма мужа ў доме, выбраўся ў далёкую дарогу, капшук з грашыма ўзяў з сабою, у дзень поўні месяца мае вярнуцца дамоў». Мноствам ласкавых словаў прывабіла яго, лісьлівасьцю вуснаў сваіх зьвяла яго. Ён адразу пайшоў за ёю, як вол, ведзены на зарэз, як бязглузды, на ланцугу ведзены на пакараньне, аж пакуль страла праб’е вантробы яго; як птушка, што кідаецца ў сіло, і ня ведае, што на загубу яе. Дык цяпер, дзеці, паслухайце мяне, і зважайце на словы вуснаў маіх. Няхай не схіляецца сэрца тваё да шляхоў яе, і не блукай па сьцежках яе, бо шматлікія пакалечаныя ёю, і мноства магутных яна загубіла. Дом ейны — шлях у пекла, які вядзе ў сутарэньні сьмерці.