Сьпеў. Псальм сыноў Караха. Кіраўніку хору: на лад сумны, суцішаны. Навучаньне Гемана Эзрахі. ГОСПАДЗЕ, Божа збаўленьня майго! Удзень я крычу, і ўначы я перад Табою! Няхай прыйдзе перад аблічча Тваё малітва мая; прыхілі вуха Тваё да галашэньня майго. Бо перасычана ліхоцьцем душа мая, і жыцьцё маё дакранаецца да пекла. Я залічаны да тых, што зыходзяць у магілу; я стаўся, як чалавек, які сілы ня мае. Сярод памёршых, свабодны, падобны да забітых, што ляжаць у магіле, якіх Ты ўжо не ўзгадваеш, і адсечаны яны ад рукі Тваёй. Ты кінуў мяне ў яму найглыбейшую, у месца цёмнае, у глыбіню. Націснула на мяне ярасьць Твая, і ўсімі хвалямі Тваімі прыціснуў Ты мяне. (Сэлях) Ты аддаліў ад мяне знаёмых маіх, Ты зрабіў мяне агідным для іх; я зьвязаны і выйсьці не магу. Самлела вока маё ад пакутаў; кожны дзень я клічу Цябе, ГОСПАДЗЕ, і выцягваю да Цябе рукі мае. Ці Ты зробіш цуд для памёршых? Ці нябожчыкі паўстануць і будуць славіць Цябе? (Сэлях) Ці будзе абвешчана ў магіле міласэрнасьць Твая, і вернасьць Твая — у [месцы] загубы? Ці ў цемры даведаюцца пра цуды Твае, і пра справядлівасьць Тваю — у зямлі забыцьця? Але я галашу да Цябе, ГОСПАДЗЕ, і раніцаю малітва мая сустракае Цябе. Дзеля чаго, ГОСПАДЗЕ, Ты пакінуў душу маю, хаваеш аблічча Тваё ад мяне? З маленства я прыгнечаны і паміраю; пераносячы жахі Твае, я зьнямогся. Нада мною прайшоў жар [гневу] Твайго, пагрозы Твае вынішчаюць мяне, атачаюць мяне, як вада, кожны дзень, абступаюць мяне разам. Ты аддаліў ад мяне тых, што любяць [мяне], і бліжніх, знаёмыя мае — у цемры.