Божа помсты, ГОСПАДЗЕ, Божа помсты, зазьзяй! Узьніміся, Судзьдзя зямлі, аднагародзь пыхліўцам за тое, што зрабілі яны! Дакуль бязбожнікі, ГОСПАДЗЕ, дакуль бязбожнікі будуць радавацца? [Дакуль] будуць плявузгаць, гаварыць дзёрзка, прамаўляць усе злачынцы. Яны крышаць народ Твой, ГОСПАДЗЕ, прыціскаюць спадчыну Тваю. Удоваў і прыхадняў мардуюць і сіротаў забіваюць, і кажуць: “Ня ўбачыць гэтага ГОСПАД, і не даведаецца Бог Якубавы!” Зразумейце, бязглуздыя з народу! І калі, бязглуздыя, паразумнееце? Ці ж Той, Які вуха стварыў, не пачуе? Ці ж Той, Які вока ўфармаваў, ня ўбачыць? Ці ж Той, Які навучае народы, ня будзе караць, Той, Які вучыць чалавека ведам? ГОСПАД ведае думкі чалавечыя, што яны — марнасьць. Шчасьлівы чалавек, якога Ты, ГОСПАДЗЕ, навучаеш і вучыш яго закону Твайму, каб быў ён у супакоі ў дні ліхія, пакуль выкапаны будзе дол для бязбожніка. Бо не адкіне ГОСПАД народ Свой, і спадчыну Сваю не пакіне. Бо зьвернецца суд да справядлівасьці, і пойдуць за ім усе правыя сэрцам. Хто за мяне супраць злачынцаў паўстане? Хто заступіцца за мяне супраць тых, што робяць злачынства? Калі б ГОСПАД ня быў успамогай мне, хутка душа мая пасялілася б у [месцы] маўчаньня. Калі я сказаў: “Хістаецца нага мая!”, міласэрнасьць Твая, ГОСПАДЗЕ, ўмацавала мяне. Калі мноства цяжкіх думак у нутры маім, пацяшэньні Твае падбадзёрваюць душу маю. Ці ж можа таварышаваць з Табою пасад загубы, які чыніць ліхоцьце супраць пастановы [Тваёй]? Яны зьбіраюцца супраць душы праведніка і кроў нявінную асуджаюць. Але ГОСПАД стаўся умацаваным замкам для мяне, і Бог мой — скалой прыстанішча майго. І зьверне Ён на іх злачынства іхняе, і ў ліхоце іхняй вынішчыць іх; вынішчыць іх ГОСПАД, Бог наш.