Сыне мой! слухай мудрасьці маёй і нахілі вуха тваё да навукі маёй,

каб датрымацца добрае рады і каб вусны твае хвалілі спазнанае.

Бо мёд цячэ з вуснаў чужое жонкі, і мякчэйшая за алей гаворка ў яе;

але весьнік яе горкі, нібы палын, востры, як меч двусечны,

ногі яе сыходзяць да сьмерці, ступакі яе дастаюць да апраметнай.

Каб ты не спасьцігнуў сьцежкі жыцьця яе, дарогі яе нясталыя, і ты ня зьведаеш іх.

Дык вось, дзеці, паслухайце мяне і не адступайцеся ад словаў вуснаў маіх.

Далей ад яе ідзі па дарозе тваёй і не падыходзь пад дзьверы дома яе,

каб здароўя твайго не аддаў іншым і гадоў тваіх бязьлітасьніку;

каб не насычаліся сілаю тваёю чужынцы і праца твая ня ішла ў чужы дом.

І ты ўрэшце будзеш стагнаць, калі плоць твая і цела зьнямогуцца,

і скажаш: «навошта я ненавідзеў навуку, і сэрца маё асьцярогамі пагарджала,

і я ня слухаў голасу настаўнікаў маіх, не нахіляў вуха майго да настаўнікаў?

Ледзь ня ўпаў я ў вялікае ліха сярод сходу і грамады!»

Пі ваду з тваёй крыніцы, тую, якая цячэ з тваёй студні.

Хай не разьліваюцца крыніцы твае па вуліцы, патокі водаў - па плошчах;

хай яны будуць належаць табе самому, а ня чужым з табою.

Крыніца твая хай дабраславёная будзе; і радуйся з жанчынай тваёй маладосьці,

любаснаю касуляю і прыгожаю сарнаю; грудзі яе хай упояць цябе ў кожны час; каханьнем яе цешся заўсёды.

І навошта табе, сыне мой, захапляцца распусьніцаю і абдымаць грудзі чужое?

Бо перад вачыма Госпада ўсе шляхі чалавека, і Ён прастуе ўсе сьцежкі яго.

Беззаконнага ловяць уласныя беззаконьні яго, і путамі грэху свайго ён павязаны.

Ён памірацьме без настаўленьня і ў вялікай сваёй неразумнасьці наблукаецца.