Сыне мой! памятай словы мае і запаведзі мае захавай у сабе.

Захоўвай запаведзі мае, і жыві, і навуку маю, як зрэнкі вачэй тваіх.

Навяжы іх на пальцы твае, напішы іх на скрыжалі сэрца твайго.

Скажы мудрасьці: «ты сястра мая!» і розум назаві родным тваім,

каб яны ахоўвалі цябе ад жонкі другога, ад чужой, што гладка гаворыць словы свае.

Вось, аднойчы глядзеў я ў акно майго дома, праз рашотку маю,

і ўбачыў сярод нявопытных, угледзеў сярод маладых людзей неразумнага юнака,

які пераходзіў плошчу паблізу вугла яе і ішоў па дарозе да дома яе,

у сутоньні, а позьняй гадзіне, у начной цемры і ў змроку.

І вось - насустрач яму жанчына ў строях распусьніцы, з хітрым сэрцам,

узбуджаная і неапанаваная; ногі яе ня ступаюць у доме яе;

то на вуліцы, то на плошчах і на кожным вугле яна ладзіць ловы.

Яна схапіла яго, цалавала яго і бяз сораму ў твары сказала яму:

«Мірная ахвяра ў мяне: сёньня я выканала абяцаньні мае;

таму і выйшла насустрач табе, каб знайсьці цябе, і - знайшла цябе.

Кілімамі ўслала я пасьцель маю, палатном каляровым Егіпецкім;

спальню маю ўпахошчыла сьмірнаю, альясам і карынкаю.

Зайдзі, будзем упівацца пяшчотамі да раніцы, каханьнем нацешымся;

бо мужа дома няма; ён выправіўся ў далёкую дарогу;

кашалёк срэбра ўзяў з сабою; дамоў вернецца да дня поўні месяца».

Мноствам ласкавых слоў яна яго звабіла, мяккасьцю вуснаў сваіх авалодала ім.

Ён адразу пайшоў за ёю, як вол ідзе ў разьніцу, як алень на стралу,

пакуль страла не праніжа вантробы ягонай; як птушка кідаецца ў сіло, і ня ведае, што яно - пагібель яе.

Дык вось, дзеці, паслухайце мяне і зразумейце словы вуснаў маіх.

Хай ня збочвае сэрца тваё на шляхі яе, ня блукай сьцежкамі яе;

бо многіх яна параніла, і шмат дужых забіла яна:

дом яе - дарога ў апраметную, якая вядзе ў сярэдзіну жытлішча сьмерці.